Je voelt al bijna de koude vochtige mist in je botten trekken, door dit gedicht van onze Karin.
Witte schaduw
De kerk is verdwenen
Als uitgevlakt door een schilder,
verdronken in het platte vlak
Mijn ogen zijn hun vertrouwde horizon kwijt
Ze tuimelen steeds en vergeefs
tegen die witgrijze muur op
Ik hoor gedempt slechts vaag de klokken
Ik voel lichtjes slechts de nevel
Ik ruik het najaar
Bomen kleuren van leisteen naar bleekgroen
In de verte doemt de kerk weer op
als was hij een bizon
De zon breekt door
Karin Vossen, 31 oktober 2009
Schrijvers Kring Ospel 
Plaats een reactie