Schrijvers Kring Ospel

 

Volgende week maandag is het Allerzielen.

Misschien is dit sfeervolle gedicht van An een hart onder riem voor allen

die hun geliefden zo enorm missen.

 

 

 

Allerzielen

 

De klokken van Allerzielen

roepen de gestorvenen op

uit de doorschijnende diepte

van het meer der dromen en herinneringen

waar ze nog leven in de gedachten

van hen die hen kenden en beminden

ze worden herdacht in kerken en kapellen

maar ook in huizen en op de dodenakkers

in de harten en in de natuur

die op twee november de winter aankondigt.

 

Mens: gij zijt een sterveling!

 

 

An Cuijpers

Momenten van geluk kun je vangen: Annie maakt in dit gedicht het kleine groot.

 

 

Een kleine geranium zo bijzonder

stond verscholen onder het poortje  

Wat stoort je zei de kweker

je ziet steeds bleker?

 

Haar kluitje had niet geaard  

Geen cent waard

schepte hij haar in nieuwe aard

Zie het wonder sinds de zon d’r

streelde staat ze blozend

op deez’ ansichtkaart    

 

Annie Kessels 3 april 2003

Een prachtig woord om over te schrijven, drijf lekker mee in de nostalgie met onze An!

Lampetkan

Een lampetkan is een antiek geval
dat heden niemand meer gebruiken zal

Maar vroeger was die “je van hèt”
werd elke avond klaargezet
zodat men zich ’s morgens wassen kon
als er een nieuwe dag begon

’s Winters werd men er goed wakker van,
het ijs stond dan dikwijls op de kan

Warmwaterkranen kende men niet
die lagen toen nog in het verschiet

De lampetkan staat er nu voor de sier
het bubbelbad geeft meer plezier

Je moet nu wél betalen voor het water
De lampetkan komt weer in de mode, later!

An Cuijpers-Rutjens
Mei 2003

Afgelopen voorjaar hebben wij van de SKO contact met elkaar gehouden via de e-mail. Elke week stuurde een van ons een grappig of bijzonder waargebeurd verhaal. Net zoals in het boek Decamerone, om de beurt een vertelsel. Vandaag uit onze serie e-mails een wel heel speciale ervaring van Resi. Om stil van te worden.

(foto: gemeentearchief Venlo)

Een bijzondere ontmoeting

Het gebeurde in 2005. Mijn moeder was in februari op 81-jarige leeftijd overleden aan een herseninfarct. Mijn vader was toen 83, linkszijdig verlamd door eveneens een beroerte, wilde graag voor wat troost in deze moeilijke tijd naar het Mariakapelletje in Genooi (Venlo). Mijn vader en moeder waren 58 jaar getrouwd geweest en het missen deed pap ontzettend pijn.

Door de verlamming was mijn vader slecht ter been, maar met zijn vierpoot lukte het lopen toentertijd nog redelijk, mits er geen obstakels waren en de weg vlak en recht was. Het was even moeilijk om de kapel binnen te komen, omdat deze te bereiken is via trappen. Dit was eigenlijk geen optie en het paadje naast de trappen evenmin, omdat het omhoog liep. En toch hebben we het gered met vereende krachten en uiterste wilsinspanning van pap!

We namen plaats achter in de kapel en ik liep naar voren, waar een speciale plek is ingericht om kaarsjes te branden. Ik stak er een paar aan. Daarna nam ik naast mijn vader plaats.
Het was raar dat wij de enige bezoekers waren, want dat had ik nog nooit eerder meegemaakt. Deze plek heeft iets magisch en wordt erg druk bezocht. Er waren bij mijn vorige bezoeken altijd mensen aanwezig om er te bidden, een kaarsje te branden en gewoon even te zitten. Gewoon om te genieten van de rust die er heerst, maar die dag was het er ook nog uitzonderlijk stil.

We bleven echter niet lang alleen, want er kwam een man binnen. Hij was slechts gekleed in een licht effen overhemd en een donkere broek, terwijl het toch begin maart was. Wij hadden zelfs de winterjassen nog aan.
Hij liep naar de eerste bank helemaal voor in de kapel en ging op zijn knieën zitten. Wat me opviel was, dat hij geen kaars opstak. Ook dat had ik nog nooit eerder meegemaakt. Het riep verbazing op. Iedereen brandt daar immers een kaarsje! Een kaarsje uit dankbaarheid of een vraag om hulp. Voor mij is het een handeling, gebaseerd op en gecombineerd met vroegere herinnering. Een kaars kan veel troost bieden, een houvast in het leven zijn, een lichtpuntje. Wat ieder maar wil, maar voor mij is de rust in deze kapel debet aan het sterke nostalgische gevoel, ondanks de veelvuldige aanwezigheid van anderen. Ik vond er altijd de rust in mezelf.

Nadat we een korte tijd gezeten hadden, wilden we huiswaarts gaan, maar mijn vader gleed weg en had veel moeite om op de gladde bank overeind te blijven. Het lukte hem om te gaan staan. Hij probeerde om over de voetenbank heen te stappen en… viel. Ik deed er alles aan hem overeind te helpen, maar het ging niet. Hij zat klem en ik had niet de kracht in mijn armen om hem op te hijsen. We waren allebei radeloos. Ook een tweede poging mislukte. Plotseling stond de man, die vooraan in de eerste bank met zijn rug naar ons toe zat, op en kwam op ons af lopen. Hij zei niets, keek ons ook niet aan, maar zette mijn vader zonder woorden op zijn benen en hielp hem uit de bank. Hij liep daarna meteen weg de kapel uit en was verdwenen toen wij buiten kwamen. Ik weet niet eens meer of ik de kans heb gekregen om hem te bedanken. Het leek wel alsof hij speciaal voor ons naar binnen was gekomen. Of engelen echt bestaan weet ik niet, maar voor ons was hij zeker een reddende engel.

Resi Faessen-Teeuwen, 2005

Vandaag een aandoenlijke jeugdherinnering van Terry, een gebeurtenis die toen veel indruk op haar maakte.

 

 

Verdrietje van een grietje

 

 

Een passie had ik als kleuterig grietje

schommelen hard en hoog

waarbij ik mijn longen volzoog

uit volle borst zingend “Sophietje met haar rietje”

 

In de deuropening van het schuurtje

had mijn vader twee haken geslagen

zij zouden het plankje en mij dragen

in menig vrolijk schommeluurtje

 

Die keer ging ik huizen hoog

mijn buik kriebelde, ik raakte het dak

zingend als een nachtegaal hoorde ik KRAK!

waarna ik als een stormmeeuw door ’t schuurtje vloog

 

Geen Sophietje, ‘k krijste nu een ander lied

tussen de fietsen lag mijn bril

au mijn arm, een lange gil

dit bot zat hier toen straks toch niet?

 

Dadelijk krijg je limonade met een rietje

suste mijn moeder in het ziekenhuis

maar die dag kwam ik niet thuis

ik krijste, u begrijpt ’t… geen Sophietje

 

 

Ik controleer nu altijd schommelhaken

zing op de fiets nog wel een liedje

nee geen Sophietje met haar rietje

krijg dan pijn in m’n arm en klemmende kaken

 

Deze rode schommel hier in mijn hand

heeft er ook de brui aan gegeven

gelukkig viel mijn dochter maar een centimeter of zeven

ze had alleen een blauwe onderkant

Terry van Lierop, 4 januari 2003

Een dierbare jeugdherinnering van Karin, prachtig verwoord.

 

 

Soeur Antonia

 

Zondagmiddag, Grubbenvorst

Het klooster lig allang op ons te wachten

Onze auto stopt

en ik ren alvast vooruit

 

Mijn korte meisjesbeentjes worstelen

met de te grote trappentreden,

nog te klein voor de bel

aan de zware eiken voordeur

 

Gangen zo verweghoog als de wolken buiten

Zonnestralen tasten af en bezweren

omhelzen het glas in lood

 

Direct is daar de mengeling van geuren

van boenwas en gaarkeuken

van gesteven linnen en groene zeep

Ze prikkelen voortaan mijn herinneringen,

maar dat weet ik dan nog niet

 

Helemaal in de ban van het bord “silence”,

bewaker van onuitgesproken

grote mensen geheimen

 

Dan zijn de tempelwegen lichtjes gevuld

met schuifelende nonnenvoeten

en nederig gebogen loopt ze naar ons toe,

glimlachend als altijd:

 

mijn oudtante

tante Tonia

 

 

Karin Vossen, 5 mei 2002

Talkshows, kranten, journaal: wie wordt er niet moedeloos van al die zware en slechte berichten van over de hele wereld? Iedere dag opnieuw? Karin had daar ook last van en schreef het van zich af.

 

 

Het journaal

Als ik de baas zou zijn van het journaal
dan werd het nieuws veel positiever
‘k Veranderde alle narigheid totaal,
zo werd de hele wereld liever

Trump kreeg een enge droom vannacht
en besluit zich voortaan te gedragen
Geen fakenews meer en “we did win”
maar Mensen gaan nu bij hem voor Zaken

“Code rood op Groenland voor
de grootste kappen ijs die broeien”
blijkt loos alarm want de ozonlaag
is duidelijk weer aan ‘t groeien!

De minister die verbiedt voortaan
alle domme quizzen op tv: hoera!
Ook schenkt hij bij hittegolf gratis ijs
en doet de boodschappen voor zijn pa

Corona: niemand wist precies
hoe en wat en wat ertegen
maar sinds deze maand pardoes
zijn nieuwe gevallen uitgebleven!

Komplottheorieën werden steeds sterker,
wat was waar en wat was waan?
Nu zijn er gelukkig Pinocchio-neuzen
en is de verwarring van de baan

Ronald Koeman zou gaan naar Barca
maar hij schrok van ‘t Oranje verdriet
Hij bedacht zich, streep door zijn contract,
voor ’t Spaanse zomerweer hoefde ‘t toch al niet

Ach grote meneer van het journaal,
wat dromen en hopen: is dat zo erg?
Ik weet het: slecht nieuws dát verkoopt
maar goed nieuws verzet berg na berg!

Karin 24 augustus 2020
(vrij naar het lied uit Kinderen voor Kinderen)

 

De rekening

Knabbelnootjes babbelnootjes stokjes met saté
zoute koekjes bitterballen toastjes met paté
chips met papri loempiaatjes fijn bij de t.v.
chocola in alle smaken: melluk puur of praliné
worstenbroodjes frikadellen miniMars- of Milky Way

HELP!!!

Wanneer gaat ons lichaam
staken wanneer doet

het niet

meer

 

mee?

 

Karin Vossen, 21 juli 2002

 

Een werkelijk prachtige vakantieherinnering van Terry!

 

 

Kind

 

Struinend over  begroeide duin

zie ik weer voor me het kind

opgewonden van voet tot kruin

spelletjes spelend met de wind

 

hoe intens geel is het mulle zand

hoe vlassig groen de duintop

helder blauw parelt boven het strand

ze snuift de zilte geur op

 

in schuimende wateren bedolven

vakantiedagen lijken eindeloos

dansend en deinend op golven

ronduit genietend, kommerloos

 

schelpen, zeesterren, krabben

worden vol verwondering aanschouwd

zelfs voor de grote kwallenkwabben

wordt een zandmonument gebouwd

 

ten lange leste bereik ik de top

en voel de vlagen van de wind

het plezier tintelt in mijn kop

voor altijd blijf ik toch dat kind

 

 

Terry van Lierop

Ach… “bedgeheimen” bleven in de afgelopen tropennachten niet onbedekt… Vandaag een frivole gedachte van onze Annie!

 

 

 

Emancipatie?

 

 

Mijn oma droeg haar nachtjapon

heel kuis, de zoom tot aan de grond

 

De generatie van mijn moeder

liet door het dragen van de babydoll

zien waar het op stond

 

En ik… ik mag volgens manlief bloot

want bloot is heel gezond.

 

 

Annie Kessels

5 maart 2002