Schrijvers Kring Ospel

Een indrukwekkend gedicht van Terry over zorgen en kwetsbaarheid maar ook over diepe verbondenheid. Proef en gun jezelf dit prachtig gedicht en lees het meerdere keren.

Lichtvoetig zouden mijn gedachten

luchtig als veren moeten zijn

opdwarrelend en speels verzachten

de hersenkronkels en zielenpijn

alikruiken op het water deinend

op het ritme van het getij

geen hartzeer zo schrijnend

generlei consequenties ervaren zij

biddend als een arend

zwevend kijkend naar benee

grote zorgen barend

over ’s werelds wel en wee

teder bekijk ik dier en plant

ze liggen me zo na aan ’t hart

wie staat er voor hen garant

hun situatie zo benard

kind laat je stem luid klinken

voor alles wat leeft en groeit

zo beest en plant kan drinken

blijft voortbestaan en volop bloeit

jouw handje rustend in het mijne

vestig ik mijn hoop in jou

laat mijn zielsangst stil verdwijnen

verzacht mijn pijn met hemelsblauw

Terry van Lierop

Op deze zonnige maandag 2 berichten.

Dit mooie beschouwende gedicht van An sluit perfect aan bij de zonnewende van gisteren.

Seizoenen

Op het pad dat ik betrad

toen ik pas lopen kon

bloeiden lentebloemen

Uit vele vogelkelen

klonken er melodieën

die ik niet kon benoemen

Vlinders vlinderden

in de zonneschijn,

daar in die lentetuin

Het pad liep door

Ik volgde het

tot in de zomertijd

Het ooft werd rijp

de oogst was daar

Nog was ik niet

met lopen klaar

Het herfstgetij

kwam over mij

met regenwulpenvluchten

Nu ben ik in de wintertuin

en moet de koude duchten

Maar eet nog steeds

de zoete zomervruchten

An Cuijpers-Rutjens

Juli 2003

Op deze zonnige maandag twee berichten.

Natuurlijk willen wij jullie graag laten delen in de uiteindelijke feestvreugde: het boek van Terry is officieel ten doop gehouden.

Foto: Wim Kessels

Op vrijdagochtend 12 juni 2020 was het dan zover: een minifeestje in de bieb van Nederweert!

De spiksplinternieuwe roman “Ida vs. Lewy Body” van Terry van Lierop werd gepresenteerd. Een roman die je aan de ene kant een boeiend verhaal vertelt en aan de andere kant een kleine inkijk geeft in het leven met Lewy Body, een vorm van Alzheimer. Twee verhaallijnen stromen door het boek en vloeien samen.

Vanwege corona geen officiële presentatie met toeters en bellen afgelopen vrijdag, maar wél werd dit origineel geschreven boek feestelijk in ontvangst genomen door Jacqueline Konings van Bibliotheek Nederweert.

Een echte aanrader! Het boek kan worden geleend bij Bibliotheek Nederweert. Ook is het te koop bij https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=10681

Terry van harte proficiat namens alle SKO-ers! Wij wensen jou veel mooie reacties en voor de Alzheimerstichting een geweldige verkoop!

Hoeveel oude foto’s zouden er méér zijn bekeken, de afgelopen maanden? Hoeveel herinneringen opgehaald, verhalen aan kinderen doorverteld? Voor Resi is de kracht van fotoalbums in ieder geval duidelijk. Daar kan toch geen “galerij” van mobieltjes aan tippen…

Fotoalbum

Woordeloze verhaallijn
aanvankelijk in sepia
gedrukt op speciaal papier
tijd opgelost in niets

blije ouders lachend kind
pukkelige puber
verliefd verloofd getrouwd
geschiedenis op herhaling

kinderen kleinkinderen
uitbreiding in ’t kwadraat
rimpelig ouder worden
plaatjes meer waarderen

gevangen momenten
van vreugd en van leed
van aankomst en vertrek
herinneringen van waarde

Resi Faessen

Karin had een bijzondere ontmoeting met een merel op een bijzondere dag. Dat leidde tot een bijzonder gedicht dat erom vroeg gedeeld te worden.

Merel

Slaapdronken fiets ik door de stad
Het is stil op straat
Het is aardedonker
Er is één merel die weet
dat het bijna weer dag is
Dat de zon teer en zorgzaam
bijna weer gaat opkomen
over deze stad

Zij zingt nu al vooruit
haar uitbundige lied van leven
Haar buitelende klanken
van tomeloze energie
die ze wel moet uiten
wel moet delen
met de wereld rondom haar

—

Mijn hart en hoofd
zijn vol indrukken
Ik fiets terug door de stad
Het is weer stil op straat
weer aardedonker

De zon is definitief onder gegaan
Deze dag komt niet meer terug,
net als mijn moeder
Zij is nu onomkeerbaar opgenomen
in een wereld van liefde
tomeloze energie vreugde

De merel slaapt de nacht weer

Karin Vossen
voorjaar 2020

Vandaag twee berichten.

Tweede Pinksterdag: de terrasjes mogen weer (beperkt) open en het wordt stralend weer: wat let ons om lekker naar buiten te gaan? Dat dacht Terry ook…

Luchtkastelen

’t Is zondag.
Dat betekent dat onze doordeweekse, voortdravende automatische piloot minimaal twee versnellingen terugschakelt. Wat wij noemen een plof in, zak uit, hangbankdag. Tenminste, dat geldt voor ongeveer vier van onze gezinsleden. Onze kleine spring-in-het-veld en ik zijn dan nog redelijk actief.
Mijn vader vond zondag echt een bosdag. Trok dan met ons tussen de groene reuzen door. Op weg naar een zandplek, een heuse woestijn of een zandstrand, waar we ons installeerden met voetbal, tennisrackets en een schatkist vol versnaperingen.
Later wil ik nog steeds ’s zondags de natuur in, het liefst met een stevige wind. Dat levert mij een vrij en Back to Nature-gevoel op.

’t Is een druilerige dag, maar ik vind toch twee vrijwilligers die met mij op pad willen gaan. Eenmaal aangekomen nemen we de kortste route, daar Willem meestal na tien minuten toch wel heeeel erg veel zin krijgt in warme chocolademelk. Twee grote berkendoders brengen een vleugje enthousiasme bij mijn jonge woudlopers. De voorbijzeilende wolken, van licht naar donker, zetten hun fantasie aan het werk. We zien draken, auto’s, vissen en zelfs ome Theo voorbij komen. Dat ze zichtbaar wat meer gaan genieten van de natuur brengt ook mij in de wolken. Zie ze al in actie bij Greenpeace, op de bres voor de walvis, of op z’n minst als gidsen in de Peel.

Zo bouw ik mijn eigen luchtkasteel. Totdat deze uiteenspat door een ongelooflijke pokkenherrie. Mijn scouts veren met veel enthousiasme overeind, daar kan geen wolk of berkendoder tegenop. Door de bocht komt een ruige crossmotor met dito berijder, die op het rechte pad nog eens extra gas bijgeeft. Bijgekomen van deze naderende verrassing roepen de jongens in koor: “Vet strak!!!” Hier proef ik duidelijk de invloed van hun twee puberende zussen.
“Mam, mag ik nu wat chocolademelk?”
“Ja, dat waren zoveel paadjes, wel eenmiljoenhonderdduizend paadjes, misschien kunnen we de auto wel niet meer terugvinden.”
“We hebben d’r echt wel een speculaas bij verdiend.”
Na DRIE uitgelopen paadjes laten mijn expeditieleden het helemaal afweten, dus maar terug naar het kamp.

Bij de auto neem ik mij voor om de volgende keer een enthousiastere medewandelaar mee te nemen. Onze hond Toets. Misschien krijgt zij wèl het Back to Nature-gevoel. Komt bij onze slome Cocker wellicht een klein beetje wolf bovendrijven.
Of… is dat weer een luchtkasteel?

Terry (Robinson)
21 januari 2004

Vandaag twee berichten.

Voor de niet-facebookers onder jullie, plaatsen wij graag dit bericht:

Zojuist het eerste exemplaar van mijn roman Ida vs. Lewy Body binnengekregen! Zeer trots op mijn dochter Guusje Sijbers, die werkelijk een prachtige cover heeft gemaakt. En ook een tikkeltje trots op mezelf😊

Terry van Lierop, 30 mei 2020

Op haar eigen, poëtische wijze tekent Anja als het ware het coronalandschap van de laatste maanden.

Wat me nu toch overkomt…

Ik hoor het landschap ademen
De lange weg, geen mensen te zien
ze zijn onvindbaar

“Altijd je handen wassen”
De geur, gevangen in lauw zeepsop
blijft altijd in ons geheugen.

“Blijf zoveel mogelijk thuis” in jullie huizen
Het zijn de schuilplaatsen
van de stilte.

Artsen, verpleegsters, virologen, laboranten
Men maakt de weg vrij
voor hun woorden.

Onze bejaarden
ze zijn zo teer
zo bijna niet meer van hier.

De dag is gaandeweg vertraagd
en nu helemaal
tot stilstand gekomen.

Achter de gerafelde takken
van de bomen
is de hemel blauw.

Anja Massee

An is ons “zondagskind”. Zij bezit het bijzondere talent van dankbaar zijn om wat er wél is.

Litanie van gemis en genieten

ik mis de repetities van de “Peelklanken”
ik mis de middagen van de S.K.O.
ik mis de knuffels van de kinderen
maar ik geniet van zittend nixen in de zon

ik mis de avonden van Veldeke
ik mis de fietstocht van de werkgroep
ik mis middagen van K.B.O. en Zonnebloem
maar ik geniet van zitten in de zon

ik mis de avonden van de L.K.V.
ik mis het Ospelsuitje-diner
ik mis verschillende verjaardagen
maar ik geniet van nixen in de zon

ik geniet als de molenwieken draaien
alsook het krassen van de kraaien
en ik geniet van het lachen van de specht
ook van het nixen in de zon

ik geniet van telefoongesprekken
van de vogeltjes die fluiten
van het groenen van de bomen
ik geniet van het zitten in de zon

ik geniet van wandelen met mijn rollator
ik geniet van schrijven voor de S.K.O.
ik geniet van het lezen in dikke boeken
en ik geniet van zitten in de zon!

©An Cuijpers-Rutjens
5-5-2020

Deze week twee berichten.

Annie beschrijft in dit gedicht heel knap hoe de coronamaatregelen bij haar een verstilling teweeg brengen.

De middagen in mijn tuin zijn rustig
en lang als ik dit wil
een rust als ingehouden adem
maar vergeelde bladeren van tulp en narcis
de halmen van het riet
laten zien dat natuur blijft ademen

in de natuur buiten mijn tuin loopt nu
het onbekende pad
van een vastklampend parasiet
doorheen de tijd zal
dit pad bewandeld moeten worden
willen we het leren kennen

maar ik wil nog even mijn adem inhouden
middagen in mijn tuin
en leren van de natuur
leren van het riet
sterk en toch buigzaam
gaan meebewegen in de wind
en ademen in de tijd

Annie Kessels
7 mei 2020