Wat een avontuur… in haar zoektocht door oudere en nieuwere foto’s vervagen de grenzen van de tijd. Voor Karin lopen verleden, heden en toekomst wonderlijk door elkaar heen in dit opvallend gedicht.
Deze heldere en oorspronkelijke gedachte van onze Annie is actueel en tegelijkertijd ook van alle tijden. Petje af.
Metamorfose
Hoe zwaar moet het leven zijn voor de hedendaagse heersers die het denken aan een toekomst niet aankunnen.
Want…
Toekomst is verandering.
Toekomst is vergankelijkheid.
Toekomst is ouder worden.
Toekomst is uiteindelijk sterven.
Vol heimwee denken de heersers der aarde aan vroegere tijden. Heroïsch leiderschap en overwinning.
Ze maken hun grootmachten weer GROOT, zoals het ooit was.
Heimwee en romantiek verblinden de blik op een toekomst.
Door dit gebrek creëren ze nu een leven dat gericht is op het verleden.
Een ver verleden.
Vele burgers zwoegen onder het juk van de zware strijd die hun leiders weigeren te voeren; namelijk hun angsten aan te pakken en met zichzelf een heroïsche strijd aan te gaan.
Hoe mooi zou het zijn als zij accepteren dat toekomst het meest menselijke is dat bestaat.
Winterse maartse buien deze week, maar de zomer lonkt al… Dit gedicht van Annie maakt je alvast warm voor zo een zwoele zomeravond met heerlijke barbecue.
Welke ouder herkent dit niet: je kinderen worden groot en je wordt zelf ook ouder?! Weer een sterk geschreven en ontroerend verhaal van Terry. Uit het leven gegrepen.
Fase
Hij heeft zijn lichaam niet meer onder controle. Zowel zijn ledematen als zijn emoties gaan met hem op de loop. Duidelijk in de war wanneer zijn lip zich gaat krullen en de waterlanders over zijn wangen bungelen. Om na zijn uitgespuugde hormonale woedeaanval op de ouderwetse manier troost te zoek bij moeders.
Het is natuurlijk wel zo leuk om diezelfde moeders eens flink op de korrel te nemen, als er bezoek bij is. Waar vroeger de meest lieve koosnaampjes uit zijn mond kwamen, moet ik nu gaan zeggen dat ik deze woorden niet waardeer. Sterker nog, op een gegeven moment moet ik hem de mond snoeren, door te zeggen dat diezelfde “sukkel” wel wat meer respect verdient. Ik weet het, het is een fase, maar toch… mijn beertje is een beer aan het worden.
Waar vroeger een aangenaam brommend bijna spinnend geluidje uitkwam, is nu af en toe een gevaarlijk hard gegrauw met ontblote tanden te horen. Maar zijn grote droopy-ogen staan nog steeds zacht en hij kan ook vol humor de meest mooie zinnen de ruimte in slingeren.
Als zijn enthousiasme iets te royale vormen aan gaat nemen en ik hem twijfelachtig aankijk, zegt hij broodnuchter: “Tja mam, ik ben aan het puberen.”
“Da’s duidelijk jong”, antwoord ik hem, “en ik ben officieel in de overgang.”
“Waar ga je dan naar over?” vraagt hij nietsvermoedend.
“Tja,” antwoord ik “dat vraag ik me ook af.”
Wanneer ik hem die avond in bed stop, wat een heel ritueel inhoudt, zegt mijn knuffel: “Het geeft niet mam waar je naar overgaat, ik houd toch wel van je.”
Ik voel mijn lip gaan krullen en tranen wellen op. Ik houd mijn zoon stevig vast en zeg: “Ik ook van jou beertje.”
Afgelopen eind januari 2023 is de nestor van onze club, An Cuijpers, 90 jaar geworden. Het behalen van deze bijzondere leeftijd heeft ze inmiddels met haar familie gevierd in een warm en bijzonder samenzijn. Afgelopen maandag 13 februari trakteerde An ons op een heerlijke en gezellige high tea in een tuincentrum. We begonnen de middag feestelijk met het toezingen van de jarige Job. Jullie begrijpen het natuurlijk wel: toen er vervolgens voldoende te kletsen en te snoepen (en te knoeien) viel, was voor de SKO-tjes het feestje al bij voorbaat geslaagd. Zo zijn wij nu ook wel weer 😊
(de dames in volle aktie 😜)
Na het nodige overleg, hadden wij het perfecte cadeau voor deze gelegenheid voor An gevonden. Het zijn twee wandborden geworden. Op het eerste staat dit prachtig zomergedicht van An zelf in de sfeer van een Delfts blauw bord.
De smaak van de zomer
De geuren van een zomermorgen
drijven door de open ramen naar binnen
ze beloven mij de smaak van aardbeien
gerijpt in zonnige tuinen
deze dag zal ik de uren weer eten
met hongerige happen
tot de avond valt
en ik het raam sluit voor de nacht
Het tweede bord beeldde Van Goghs schilderij De perzikenboom uit, maar versierd met allerlei vogels. An was er duidelijk van onder de indruk en vond ze allebei erg mooi. Wij hopen dat ze er nog lang van kan genieten.
Het was een geslaagde middag, waar wij allemaal met plezier aan terugdenken. Beste An, wij hopen je nog lang in ons midden te hebben in een goede gezondheid en met jouw overvloed aan inspiratie!
Afgelopen weken was er een aangrijpende docu op tv over de dramatische watersnoodramp in Zeeland, zeventig jaar geleden. Annie was daarvan diep onder de indruk en zocht er woorden voor.
1 februari 1953
De wind speelde met de takken
steeds ruwer werd het spel
van geselen en striemen.
De storm, de vloed, het springtij
vielen niet te keren; ze werkten samen.
Het opgestuwde water drong huizen binnen
stroomde omhoog door slaapkamers en zolders
de vlucht van bewoners eindigde op de daken.
Hoe lang duurt een nacht in striemende kou en angst?
Hoe weer verder te gaan als je kinderen uit je handen glippen en verdwijnen in de waterberg?
Hoe weer verder te gaan als de verzilte akkers geen oogst meer leveren?
Hoe weer verder te gaan als de wind weer speelt en danst met de takken?
Rilde jij al van de kou door die paar buitjes sneeuw en paar graadjes vorst van de afgelopen dagen? 😀
Dan hebben we goed nieuws: van dit heerlijke verhaal van José krijg je het beslist warm!
foto: José Bergh
Soep met ballen
Op een prachtige dag in augustus kreeg ik een mega grote zak tomaten, blozende rode vitaminebommetjes, volgepakt met aardse smaak. Grillige vormen die getuigen van een natuurlijke groei. Zo rijp dat ze op het punt stonden om uit hun voegen te barsten. Zalig!
Toevallig had ik de dag ervoor van iemand anders een bakje met allerlei soorten pepers en mini puntpaprikaatjes gekregen. Aangezien ik wel van pit hou, bekend bij deze en gene.
Mijn brein begon meteen te koken, recepten doe ik niet zo aan dus uit de losse pols begon ik vol goede moed eerst met het schoonmaken van de tomaten. Snijden, kroontjes en harde stukjes verwijderen. Het was behoorlijk veel en goed voor een paar grote pannen soep. Eventueel kon ik van een pan ook nog tomatensaus maken voor pasta’s, kwestie van wat verder inkoken – simpel.
Ik sneed uien fijn, raspte de knoflook en de gember en begon dit te fruiten in olijfolie. De geuren kwamen vrij en vulden het huis met warmte, nog meer warmte want het was maar rond de 30 graden die dag 😉
De tomaten werden daarna ook mee gefruit zodat de zuren wat minder overheersend zijn, even een werkje maar dan heb je ook wat. Ik had nog een paar potten geroosterde paprika’s in mijn voorraadkast staan, een sublieme combi met tomaten. Ook de verse mini puntpaprikaatjes moesten eraan geloven en voor de kick nog wat verse pepertjes, kontje er af en hup met de geit. Ik had gele/rode/oranje en groene soorten chilipepertjes gekregen die op zich best mild zijn en pleurde er van ieder soort een in elke pan.
Zoon en ik hebben al eens eerder geprobeerd om zelf sambal brandal of badjak te maken maar dat was niet echt een succes, laat ik dan ook liever over aan een echte indo. Ik koop het kant en klaar en gebruik het in heel veel kooksels. Dus ik twijfelde of ik nog wat in de tomatensoep zou doen. Beter even wachten tot het ongeveer klaar is, eerst maar proeven – strak plan!
Het pruttelde dat het een lieve lust was en ik had het idee dat de hele straat het kon ruiken, heerlijk.
Ik gooide er nog wat kruiden bij. Italiaanse, extra basilicum en selderij en een paar bouillonblokjes. Jong het water liep me in de mond. Na een tijdje moest er uiteraard geproefd worden.
En ze zeggen wel eens dat de soep niet zooo heet wordt gegeten als ze wordt opgediend. Nou dat was letterlijk een understatement in dit geval.
Niet gekruid, pittig of zelfs pikant maar reteheet!!
Het zweet stond al op mijn voorhoofd maar nu gutste het uit alle denkbare poriën die je je maar kunt bedenken. Jezus mina, niet normaal. Ik zat me op dat moment te bedenken dat iemand in de overgang zelfs niet zo’n heftige hotflash kan krijgen. Toch teveel pepers? Nah, daar kan ik normaal wel tegen.
Maar goed, wat nu.
Ik herinnerde me dat mijn zwager, dol op koken, ooit eens zei dat je iets wat te heet is kunt “afblussen” met suiker. Zo gezegd, zo gedaan. Ik voegde bruine basterdsuiker toe tot het “te doen” was. Een echte tomatensoep met ballen, zelfs zonder de vlezige balletjes. Puur en (h)eerlijk, vers gemaakt met liefde. Toch maar mooi een voorraadje voor in de vriezer.
Wat bleek nu achteraf?! Die verduveld grappige puntpaprika’s waren dus geen puntpaprika’s maar een heter soort peper dan de “gewone” chilipepers die er in allerlei kleuren in zaten. Ik werd keihard uitgelachen door de pepermeneer. Weer wat geleerd, eerst even navragen wat het precies is.
Roer en kook voorzichtig – het kan heet worden in een keuken…
Onze Karin is vol ver- en bewondering voor de oceanen en de diepzeewereld. Dat leidde tot deze bijzondere gedachte van een walvis. Neem er even je tijd en rust voor…
Schrijvers Kring Ospel 