Schrijvers Kring Ospel

Een hartenkreet van Resi! Wie herkent die niet?!

Hier zit ik dan voor de TV
pontificaal te wezen,
me verheugend op een mooi program
heb ik me zelfs ingelezen.

Maar meermaals op een avond
word ik zwaar gestoord,
zodra ik de bekende tune
van de reclame heb gehoord.

Zoveel info raast voorbij over
leningen en beddengoed,
abonnementen voor de gsm
“omdat het kan, niet omdat het moet”.

Zo word ik dagelijks overdonderd
door bril en hoortoestel,
de fotoboeken van de Hema
geloof me, ik geloof het wel.

Tandpasta, energiebedrijf
passeren vaak de revue,
bijenbalsem, reinigingsmelk
ik wil iets anders, nu.

Sodastream, L’Oreal Paris
kijk dan, daar zijn ze weer
Trivago, Almhof noem maar op
ik zie ze keer op keer.

Tussen blokken reclame door
zeg maar ”in de tussentijd”
kun je dan een film gaan volgen,
een quiz of een actualiteit.

Ik weet niet meer wat hoofdzaak is
of wat ik als bijzaak ervaar,
maar wat die reclame betreft,
kijk ik er met ergernis naar.

Het kijkplezier is er snel vanaf
ik wijk uit naar een boek
ik lees waar en wanneer ik wil
zonder het irritante STERbezoek.

Resi Faessen-Teeuwen

Vliegen: voor de een heel gewoon, voor de ander een grote angst. Voor onze Karin: een prachtig avontuur.

Nachtvlucht

Toronto, vroege avond

Eerst volgt het vliegtuig
nog even de kustlijn
Dan zwaait het af, de oceaan op
Haastig verdwijnt nu zo maar
de dag voor de nacht

Zwarter dan zwart
Dieper dan diep
Geen horizon
voor onze zoekende ogen
Het duurt en het duurt maar
ademhalingen lang
Een bubbel die de tijd tart

Staat het vliegtuig stil
en stroomt het water onder ons?
Of fladdert het vliegtuig
als een aarzelende mot
verloren
boven de roerloos wachtende
gulzige mond van het duister?

Zo maar ineens ontwaakt
de prille morgenzon
Wij vinden nu als vanzelf
de weg naar het licht:
Zuid-Engeland baadt
in een stralenkrans

vroege ochtend
eindelijk Schiphol
bijna thuis

Karin Vossen

Het is bijna Dierendag! Een ontroerend verhaal van Karin over de speciale band tussen hond en mens.

Geven en ontvangen

Zij was opgejaagd, moe. Nergens zin in. Toch ging ze mee op bezoek. Toen ze de kamer binnenkwam, bleek Mojo er ook te zijn: het zwarte kortharige hondje. Alert, rustig, lief. Hij merkte haar direkt op en kwispelde. Vervolgens ging Mojo spontaan langs haar op de bank liggen, tegen haar linkerdijbeen aan. Hij was daar niet meer weg te slaan. Even spontaan kroelde zij hem een poosje in zijn nek. Hij bleef daarbij doodstil, als in trance, liggen. Daarna bleef haar hand zachtjes ziin rug koesteren. Hij slaakte een diepe zucht en peinsde er niet over om ook maar één pootje te verroeren. Op de terugweg ontdekte zij pas dat ze rustig was geworden. Kalm. Dankbaar. Verwonderd.

Karin

(120 woorden)

Het is goed thuis komen na een geweldige vakantie. In deze kunst van genieten en verstilling was ons overleden lid Peter een meester.

Impressie

Italië
vakantie
overvloed
grote steden
autowegen
mooi, moe

maar dan
weer thuis
overvloed
onkruid

therapie
schoffelen
opruimen
tot rust komen
verwerken

tijdens en na
overvloed
wijn, plezier
tevreden
weer hier

Peter Massee
juni 2001

Een sprookjesachtige herinnering van Anja aan haar vakantie, samen met Peter, in Jordanië.

De nacht van mijn leven

Ik heb vannacht met jou geslapen
in een rieten hutje in de woestijn
ons reisgezelschap, vermoeid, zit nog na te praten
met een heerlijk glaasje wijn.

Voorzichtig doe ik het kiertje open
een heldere maan in een blauwe lucht
vlak bij de sterren, die betoverend wenken
slaak van verrukking een diepe zucht.

“Slaap je nu al?” vraag ik,
maar hij antwoordt niet,
lieflijk aai ik over zijn wang
jammer, dat hij dit niet ziet.

Maar ja, kleine vogel, je bent nu gevlogen
had ik dan toch, al was het maar voor even
laten zien de bekoring van het heelal.
Memories… want dit was de nacht van mijn leven.

Anja Massee

Het grijze herfstachtige weer vraagt erom: de eerste griepjes! Karin dompelt zich onder in de malaise van het ziek zijn. Maar ook weer niet tè ziek.

Griepje

Weer een lange dag is begonnen
een dag vol Margrieten hetgeen mij niet lokt
Ik beid mijn tijd maar in mijn pyjama
van flanel (blauw-wit geblokt)

Moederkloekend en zorgelijk wacht ze,
mijn duster (Hema, medium, geel)
De regen, mijn wekker, ze wachten op antwoord:
kleed ik me aan of is het te veel?

Ik beid mijn tijd maar in mijn pyjama,
de keuken die haal ik na moeizaam gesjok
´k Maak kruidenbouillon; da´s lekker, vooral
in mijn Unox Cup a Soup mok

Voetstappen op het balkon: de buren
Mijn hoofd gonst zo raar is zo licht, oh ik mòet
haar zien op tv, gelukkig daar is ze:
Ophra!!! nu komt alles wel goed

En terwijl mijn maag en de Maggi
door hun conflict worden opgeslokt
beid ik mijn tijd maar in mijn pyjama
van flanel (blauw-wit geblokt)

Karin Vossen
25 februari 2001

Onze Resi schept een heel speciale sfeer in dit gedicht over het letterlijk en figuurlijk wakker worden.

De deur op een kier

open de deur naar mijn gedachten
zet hem stevig op een kier
laat de inhoud zachtjes wegvoeren
deinend op de frisheid
van de bevrijdende stroom
laat de ontluikende morgenlucht
een equivalent zijn van mijn denken
weg met de negatieve spinsels
van de nacht
maak plaats voor nieuwe ideeën
en geef ze deskundig vorm

Resi Faessen-Teeuwen