Soms maakt eenvoud en herhaling een gedicht heel krachtig. Dit juweeltje zomerse poëzie borrelde op bij onze An.

Toekomstdromen

Boven de blauwe bergen van het niemandsland

drijven mijn gedachten als witte wolken

naar de eindeloze zee van het vervulde verlangen

Zolang het verlangen onvervuld is

drijven mijn gedachten als witte wolken

boven de blauwe bergen van het niemandsland

An Cuijpers

Januari 2005

Vandaag een werkelijk prachtige fantasievertelling over de maan. Dit is Terry op haar best! Voor groot en klein, neem je tijd ervoor vanuit je camper, luie stoel, zwembad of vliegtuigstoel!

tekening: Vanessa Cabban


In het zonnetje

De vorige dag was verlopen zoals alle andere. Overdag werd er gewerkt door de mensendieren. Planten groeiden naar het licht en waren druk bezig met hun fotosynthese. De dagdieren vergaarden hun voedsel bij zonlicht en hielden hun seksleven actief. De rechtop gaande dieren – die zich mensen noemen – gingen ’s nachts op één oor, bij hen is het een beetje raar gesteld met hun paringsrituelen. Zij zijn zowel overdag als ’s nachts actief. Geen idee waarom. De planten gingen net als vele dieren ook in rust. Op de nachtdieren na natuurlijk. Hun zoektocht naar voedsel, paring en vlieguurtjes begon pas. Zij waren dan ook de eerste die merkten dat er iets niet klopte. Samen met de vroege vogels en een mensenkind, genaamd Sander. Sander is een jongetje van negen jaar jong. Gek op astronomie en met name op de Maan. In plaats van in bed te liggen en te rusten, zat hij achter zijn sterrenkijker uit het raam te turen. Hele gesprekken voerend met de Maan, zijn nachtelijke metgezel. Het was de Maan niet ontgaan, stiekem was hij gevleid door de aandacht van Sander. De jongen had dit fenomeen nog nooit waargenomen, hij keek vol verbazing naar wat er gebeurde.

Zowel menig mens als dier verslaapt zich die ochtend. Het rinkelt in veel slaapkamers maar doordat het Maankleed nog over de Aarde ligt gespreid, draaien zij zich nog eens om. Te vroeg menen ze. Echter de gedisciplineerde mens en het gestructureerde dier bemerken dat hun biologische klok precies op tijd tikt. Ze komen uit hun warme nest en kijken naar buiten. De nacht heeft geen plaats gemaakt voor de zonsopkomst. De Maan blokkeert de Zon door zich op de voorgrond te plaatsen. Een zacht briesje verspreidt het gesmiespel van de bomen. “Zonlicht, we hebben behoefte aan zonlicht. Waar is die maan nu mee bezig? Wat een idioterie!”

Mensen wijzen naar boven en vragen zich af welke ramp er zich gaat voltrekken. Een lichte paniek breekt uit. De Zon voert een hevige discussie met de Maan. “Dit kan echt niet. Denk aan alle gevolgen die dit met zich meebrengt. Waarom dit belachelijke gedrag?” De Maan zegt: “Al eeuwen speel jij de hoofdrol in het leven van de meeste mensen, dieren en planten. Naar mij wordt zelden omgekeken. Nu vind ik het tijd dat ik eens in het zonnetje wordt gezet.” Hij laat zich niet vermurwen.

De eerste dag vinden sommigen het nog een spectaculaire actie van de Maan, verwonderd richten ze hun blik steeds naar de hemel om zich ervan te vergewissen dat de situatie nog steeds dezelfde is. Maar de gevolgen zijn na een week al rampzalig. De aarde draait behoorlijk langzamer en maakt dat eb en vloed het spoor bijster raken. De dagen duren langer, waardoor mens, plant en dier een nieuw ritme moeten zien te vinden in het duister. De gehele wereldse flora staat zwaar onder druk, het duurt niet lang meer of de eerste kwetsbare planten en bomen zullen sterven. De constante duisternis is funest voor de Zon minnende plantenwereld. Evenals de moestuinen, landbouwgronden, grazende koeien, geiten en schapen die dringend zonlicht behoeven. Mensen raken geïrriteerd en gedeprimeerd door de eentonige, zwarte omgeving. Zij koppelen het nachtelijk duister aan bedtijd, waardoor het arbeidsethos ver beneden peil ligt. Ongelukken gebeuren aan de lopende band, zodat ziekenhuizen overbezet raken. “Zie je dan niet wat je veroorzaakt”, schreeuwt de Zon. “Net of jij het er zo goed vanaf zou brengen in je eentje”, zegt de Maan. “Beter dan jij”, roept de Zon. Hij twijfelde al of hij niet beter zijn normale positie kon aannemen. De arrogante opmerking van de Zon, maakt dat hij resoluut volhoudt. Hij moet echter toegeven, dat hij bij de aanblik van de Aarde allerminst blij wordt. Niemand schijnt zijn prominente aanwezigheid te kunnen waarderen. Zelfs de nachtdieren raken uitgeput en vinden geen rust. De wolven huilen kwaad de Maan toe. Om zich een beetje geliefd te voelen gaat hij op zoek naar Sander. Achter zijn sterrenkijker is hij niet te vinden. Zou zelfs zijn enige vriendje hem de rug hebben toegekeerd?

Een rimpelende weerspiegeling van zichzelf trekt de aandacht van de Maan. Zijn blik wordt getrokken naar een groot meer waar Sander zich in een roeibootje bevindt.

Door de roeispaan over het water te bewegen veroorzaakt hij kleine golven. De Maan is in vol ornaat en schijnt zo fel dat Sander roept: “Het mag wat minder met het wattage, alsjeblieft.” Meteen geeft de Maan gehoor aan zijn oproep.

“Kan je me echt horen?” schettert Sander. “Zo ja, kom dan een klein beetje dichterbij.” En warempel, de afstand tussen het mensenkind en de Maan wordt kleiner. “Ik ben op het meer gaan zitten om zo je aandacht te trekken en te vragen waarom je dit gedrag vertoont. Het gaat niet zo goed met de Aarde, je moet terug naar de normale situatie”, zegt Sander met klem. “Mensen zijn het beu en willen je even niet meer zien.”

Dan gebeurt er iets dat ik als mol nog nooit heb meegemaakt. 

De maan huilt. Dikke druppels kletteren op het meer en veroorzaken flinke golven.

“Hoho,” schreeuwt Sander, “niet huilen meneer de Maan. Ik wil je graag helpen. Ik heb zo’n vermoeden dat je ook wel eens op de voorgrond wil staan, dat snap ik. Maar ik denk dat je zelf niet inziet hoe belangrijk je bent als wachter van de Aarde.” Sander licht alle positieve kanten van de normale Maan toe. “In de nacht worden er serenades gebracht en genieten mensen van een mooie volle Maan. Ze komen helemaal tot rust wat erg belangrijk is. Vissers zijn je dankbaar voor eb en vloed, evenals alle zeedieren en planten. En ja, nachtdieren heten niet voor niks nachtdieren. Plus je hebt mij nog, ik zal je altijd bewonderen. Alleen als je steeds te zien bent is het voor mij ook niet meer speciaal.”

De Maan raakt overtuigd van zijn waarde, waarop hij enthousiast terugkeert naar zijn normale positie. De volgende morgen is alles en iedereen blij dat het daglicht weer te bewonderen is. Mensen vieren feest tot in de kleine uurtjes en bedanken de Maan die trots en rond aan de hemel staat. Sander tuurt weer door zijn sterrenkijker. En voor mij, och, voor mij als mol is er weinig verschil.

Terry

Tja, je bent al iets ouder en je wilt nog steeds wat… Net als topsporters moet ook onze An haar grenzen bewaken bij het fietsen! 

Soms

Soms ken ik mijn eigen grenzen niet

Daar kom ik dan achter tot mijn verdriet

Dan heb ik pijn in rug en benen

Ik vraag me dan af: waar fietste ik henen

met mijn tweeënzeventig jaren?

Dan zegt mijn beschermheilige

dat ik mezelf een beetje moet sparen

Dus luister ik heel goed voortaan

hoe ver ik met mijn hobby kan gaan

Als ik dat niet doe is het mijn eigen schuld

en zegt mijn beschermer: DIKKE BULT!

An Cuijpers, mei 2005

Met Pinksteren daalde de Heilige Geest neer over de apostelen. Nu, zo een tweeduizend jaar later, zijn het steeds méér mensen die met méér vuur spreken. Daar heeft onze Karin last van en ze moet op deze Tweede Pinksterdag even haar ei kwijt…

Tureluurs

Help, de wereld om mij heen

die praat steeds sneller en sneller:

talkshow, helpdesk, kassadame,

dezelfde woorden maar steeds feller

Koken hun hersenen dan niet over?

Is hun tijdsdruk echt zo groot?

Ik voel me een sufferd maar ’t ergste is:

ik doe het zelf ook, zo idioot!


Zij jagen me op, dat wil ik niet meer

Het kost me ook moeite hen te verstaan

Gelukkig geeft mijn bed ‘s nachts rust…

maar dan ratelt het mannetje op de maan !!$%^!#@!

O nee da’s de wekker

Karin Vossen, 14 mei 2021

 In de zomer van 2004 bezocht onze Annie de Canadese begraafplaats in Groesbeek. Daar liggen meer dan 2300 Canadese soldaten begraven die zijn gevallen tijdens de Tweede Oorlog, in het hele gebied rondom Nijmegen. Ze probeerde haar diepe indruk in woorden te vangen.

(foto: website http://www.tracesofwar.nl)

Vergezicht

Achter de rafelige rand van het woud

drijven witte wolken omhoog

groene velden, wuivende heuvels

in alle rust herkauwen koeien

De idylle uitsluitend verstoord

door duizenden witte grafzerken

herinnering aan een verbeten strijd

die eens de heuvels kleurde en

waar zwarte wolken dreven

achter de rafelige rand van het woud.

Annie Kessels, 2 sept 2004

Onze Terry heeft haar ontmoeting met dit bijzonder wezen treffend en mooi weergegeven. Maar de boodschap is  schrijnend: hoe belangrijk zou zo een klein leed niet moeten zijn? 

Verstoorde harmonie

Jij daar, ik hier. Beton grenst aan groen. Duidelijk gescheiden, wel degelijk een band. Elk zijn eigen biotoop, toch trekken we samen een stukje op. Vluchtige ontmoetingen in vroege ochtenduren. Nieuwsgierig bekijk jij mij en ik jou, waarna jij schichtig het veilige groen inschiet, mij glimlachend achterlatend. Komisch eigenlijk, jij met je dunne hanige pootjes, rennend in het groen, ik op mijn stalen ros, het beton wegtrappend. Een koesterend gevoel van wederzijds respect. Mens en natuur in harmonie op dat hele kleine stukje wereld.

Op een duffe maandagmorgen schrik ik op. Wielen draaien nog, maar mijn voeten staan stil op de trappers. Jij, kleine fazant, rent als een dronken wegpiraat over het fietspad. Volslagen in paniek, geen veilige haven om in weg te duiken. Jouw biotoop met geweld verstoord. Metaal geweld. Bulldozers, auto’s, metalen hekken. Ik wil naar je schreeuwen, blijf van het beton, ga naar het groen. Maar alle regels zijn verdwenen. Wanhopig probeer je het riet aan de overkant te bereiken. Een wegpiraat op wielen, met een veel grotere snelheid dan jouw dunne pootjes kunnen bevatten, laat jouw kleurenpracht achter op het zwarte asfalt. Huilend raap ik je op en leg je een stukje verderop tussen het riet.

Helmdragende mannen graven met constant grommende machines onverstoord verder. Eenden kwaken verontwaardigd, maar mens overheerst natuur. Verstoort wederom harmonie. Maar hoelang nog?

Terry van Lierop

Oktober 2007

Verdriet en vreugde liggen soms heel dicht bij elkaar. Resi en John hebben laatst met veel verdriet afscheid moeten nemen van hun trouwe viervoeter, die hen 16 jaar zoveel plezier heeft gegeven. Maar nu, enkele maanden verder, kunnen ze al hun liefde kwijt in een prachtige nieuwe pup. Is het geen scheetje?!

Mijn kameraad

Ik zit gevangen in mijn liefde

opgesloten in verdriet

mijn kameraad, mijn huisgenoot

mijn trouwe vriend, die is er niet

hij ging naar de honden-HEMA

zoals mijn kleinzoon ooit eens zei

maar na 16 lange jaren

is er veel verdriet in mij

waar moet ik met mijn liefde heen

nu mijn maat er niet meer is

zodra ik naar zijn foto kijk

ervaar ik intens het groot gemis

zijn riem, zijn mand, zijn waterbak

zijn bench voor op de fiets

alles is even doods en leeg

mijn verdriet is echt niet niets

wat moet ik nu met al mijn liefde

mijn liefde voor mijn hond

die moet niet langer opgesloten

maar die moet vrij, terstond

ik zoek en zoek en zoek en zoek

ik struin over het internet

wie heeft er een lieve vrolijke pup

wellicht voor mij te koop gezet

zo gebeurt het en zo geschiedt

dat ik een nieuwe liefde vind

de oude blijft in mijn herinnering

maar toch heb ik een nieuwe vrind

De ene trouwe lieve vriend

doet de ander niet vergeten

de pijn wordt echter wel verzacht

mijn liefde is voor beide, zeker weten

Resi Faessen, april 2021

vandaag twee berichten

Onze An is zonder twijfel de meest productiefste schrijfster van onze groep! Toen ze op zoek ging tussen oude gedichten over bomen, kwamen er wel heel veel tevoorschijn. Daarom maken we graag er extra plaats voor op onze website. Vandaag: een groet aan de lente en ook een beetje aan Koningsdag.

“De vlagge hange oet”

De treurwilg heet zien gerdienkes opgehange

um de lintje-zonneströlkes op te vange

Hae liektj now neet zoeë te treure

want waat kan um nog gebeure?

Now de zomerklok gieët trûmpe

hooftj hae neet mieër te zûmpe

Zien gerdienkes fladdere inne windj

Hae es geine treurwilg mer eine lintje-vrindj

An Cuijpers, december 2009

vandaag twee berichten

Sinds het corona-virus, treffen de leden van de SKO elkaar eens keer per week via de email. Elke keer stuurt een van ons dan een gedicht of kort verhaal. Zo blijven we elkaar inspireren en houden wij contact met elkaar.

Naar aanleiding van een ingebrachte foto van een boom ter inspiratie, reageerde de een met het grapje om een bomenboekje te maken. Hetgeen door een ander als serieus idee werd opgepakt. Dus is in de afgelopen tijd driftig gegraven in oude schrijfsels en zijn er ook nieuwe gedichten gemaakt over bomen. Al dan niet aangevuld met foto’s. Het onderwerp boom blijkt een dankbare aanleiding te zijn voor werkelijk bijzondere, originele en ontroerende gedichten. Het wordt een verrassende bonte verzameling.

De bedoeling is in eerste instantie om via Albelli alleen boekjes voor onszelf af te laten drukken. Of we, via intekening, een kleine extra oplage laten afdrukken is nu nog niet duidelijk. Wordt vervolgd!

Ach, liefdesverdriet: wie kent het niet?! Dat inspireerde Karin tot dit toch wel vrolijke gedicht dat zij later omzette in een heuse Portugese fado…

Het verdriet van de Aldi

Op een maandag, bij de flessen met bloedrode wijn, trof jij als een lichtflits mijn ziel

Oh watertandend noteerde mijn brein dat ook jij voor croissantjes viel

De viervruchtenjam die in jouw wagentje kwam, prikkelden mijn smaakpapillen

Toen jij ook nog die zachte Biogarde yoghurt nam wist ik dat wij twee in niets verschillen

O mijn superman in de supermarkt:

ik kan haast niet wachten, ik kruip stiekem voor

Als wij dadelijk samen aan de kassa staan

geef ik liefdevol het beurtbalkje aan jou door

Door het chloorvrije grijze toiletpapier voelde ik onze zuivere band

Jij greep een chocolade tablet of vier, toen had ik mij niet meer in de hand

Gelukkig ook jij liet die douchegel niet staan: zo strelend en zacht voor de huid

Mochten wij samen in het huwelijksbootje gaan, dan zingt de Aldi: Daar komt de bruid

O mijn superman in de supermarkt:

ik kan haast niet wachten, ik kruip stiekem voor

Als wij dadelijk samen aan de kassa staan

geef ik liefdevol het beurtbalkje aan jou door

Maar helaas mijn ongeremde fantasie

vervloog als jonge vogels uit het nest,

want die lellebel achter de kassa keek jou diep aan en zie:

het beurtbalkje deed toen de rest

het beurtbalkje deed toen de rest…

Karin Vossen

oktober 2004 (gedicht) en aug 2006 (lied)