Schrijvers Kring Ospel

Wat een onstuimige februaristormen! Onze An liet zich betoveren door dit natuurgeweld.

Wind

Een raadselige straffe wind
blaast voorbij mijn oren
Waar gaat hij nu naar toe?
Waar was hij van tevoren?

Ontstond in niemandsland
Verdwijnt in goudgeel koren
dat eensklaps aan het golven gaat

Ik kan de zee haast horen.

An Cuijpers
Oktober 2002

In het nieuws, ruim een maand geleden:

Het Oostenrijkse dorpje Hallstatt met zijn 900 inwoners heeft het geweten. Het diende als inspiratie voor het stadje Arendelle uit de wereldberoemde animatiefilm Frozen 2. Sinds die tijd kan het dorp de gigantische stroom toeristen niet aan. Onze Annie probeerde zich een voorstelling te maken van het dagelijkse leven van de niet te benijden dorpsbewoners.

Ik vraag me wel eens af

hoe het zou zijn
als er door mijn voortuin massa’s toeristen lopen
naar binnen gluren, druk met hun selfie

als ik geen rustig praatje meer kan maken met de buren
of even naar de buurtsuper kan fietsen
mijn leven in de etalage staat

als ik mijn ramen niet ongestoord meer kan wassen
omdat ik dan als een van de ‘locals’ wereldwijd te kijk word gezet
een figurant in het financiële sprookje van de reismakelaar

Tsja, dat vraag ik me wel eens af.

Annie Kessels
Januari 2020

José krijgt vanzelf inspiratie bij sommige popsongs. Dat leidde in dit geval tot het ongebruikelijke verhaal van een ongebruikelijke man.

Wijsheid

De vrijgezelle man, we zullen hem voor het gemak maar even Jaap noemen, had zijn hele leven al van alles verzameld. Zijn drang was zo groot dat het geheel zich langzaam maar zeker ophoopte, in de letterlijke betekenis van het woord. Je kunt het zo gek niet bedenken of hij had het wel ergens in huis liggen. Misschien had het wel iets te maken met zijn jeugd. Het grote gezin met 8 kinderen, waarvan hij op een na de jongste was, had het niet makkelijk na de oorlog.
Hij had toentertijd al een broertje dood aan opruimen en toen was HIJ ineens de jongste.

Zijn verzameling trok de aandacht van nogal wat bezoekers, in de loop der jaren was het een komen en gaan van gasten die soms zelfs het leven lieten in zijn georganiseerde puinhoop.
Een lijkschouwer zou er waarschijnlijk de dag van zijn leven hebben met de her en der verspreide gemummificeerde beestenbende.
Tussen al die hebbedingen voelde hij zich thuis, in zijn element. Hij snapte dan ook niets van alle ophef die de buurt maakte over zijn stulpje, of de drukte die men maakte over zijn gezondheid die te wensen over zou laten.
Tsss, hij zorgde echt wel voor zichzelf. Hij at zelfs gevarieerd! Kattentongen, bokkenpootjes en zijn lievelingskoekjes scholiertjes, maar die verslaving was waarschijnlijk gekomen door het feit dat er vroeger geen geld was om te studeren. Daar was hij nog altijd verbolgen over. Hij had dit zijn hele leven proberen te compenseren door heel veel te lezen. Alles wat hij maar in handen kon krijgen verslond hij met zijn steeds troebeler wordende ogen. De stapels boeken en tijdschriften reikten dan ook moeiteloos tot het vergeelde plafond.

Er was precies genoeg ruimte voor een paadje vanuit de keuken naar zijn Lazy Boy in de woonkamer waar hij sliep en nadacht over zijn leven en van daaruit naar het toilet waar hij zijn potlood bewaarde om daar meteen zijn boodschappenlijstje te maken op gerecycled papier. Wat wil een mens nog meer!!?? Hij beschouwde zichzelf als een wijze oude uil, gevormd door het leven en de omstandigheden.
Tot de dag dat de gemeente hem maande om zijn rotzooi op te ruimen en zelfs als aansporing een grote container voor zijn huis had geplaatst. Hoe DURFDEN ze!
Jaap overzag zijn levenswerk en besloot het niet te pikken.
Hij nam zijn geheime potje en strooide het witte poeder royaal over zijn geliefde scholiertjes, zette zijn favoriete single van Metallica op repeat, nam plaats in zijn heerlijke stoel en verorberde met smaak zijn laatste kruimels onderwijl meeneuriënd met Cyanide.

De buurvrouw zag een week later pas het velletje toiletpapier dat op de binnenkant van het vuile raam geplakt zat.

Ik verzamelde gewoon stof… stof tot nadenken.

©José Bergh-Berben
Januari 2020
♪Metallica – Cyanide

Wij zouden wensen dat dit gedicht van onze Resi over de hele wereld wordt gedeeld!

Ik geloof in de warmte van de zon
de woede van verterend vuur.
Ik geloof in de vruchtbare aarde
in de helende werking van de natuur.

Ik geloof in de droogte van de woestijn
de uitbarsting van een vulkaan.
Ik geloof in de donder na de flits
in het schijnsel van de volle maan.

Ik geloof in de liefde tussen wezens
in een samenleving van mens en dier.
Ik geloof in de weidsheid van het heelal
in een staat van zijn, in het nu en hier.

Ik geloof in stormen en orkanen
het spektakel van het Noorderlicht.
Ik geloof in het behoud van onze wereld
dat zijn we aan elkaar verplicht.

ik geloof in het geheime regenwoud
de puurheid van een rotsige kust.
Daarom deze krachtige wens:
leef, maar leef vooral bewust.

Resi Faessen-Teeuwen

Een bijzonder gedicht van An, waarbij je spontaan in gedachten al een schilderij voorstelt. Tim Burton, de beroemde regisseur van “duistere” films, zou er maar wat graag een film over willen maken…

Vleugellam

Gevleugelde woorden, ineengedoken
in het diepste van het hart
Ze blijven daar onuitgesproken
met de slagpennen gebroken
Vleugellam ineengedoken

Van buiten glanzende verenpracht
Maar van binnen klaagt heel zacht
een bange vogel in de nacht

An Cuijpers, sept 2002

De rook is lettelijk opgetrokken van de bonte, drukke en knallende feestdagen. We zijn nu als vanzelf in een kille en grijze januarimaand beland: tijd voor een oprechte gedachte van onze An.

Schreeuwend en opdringerig
brutaal en opwinderig
zo kun je reclame omschrijven
van grote en kleine bedrijven

Voor de feestdagen een hoogtepunt
werd er flink met prijzen gestunt
Twee kopen en maar één betalen
en de mensen maar halen en halen

De vetzucht springt ons naar de keel
want we eten veel te veel
Gelukkig zijn er ook voedselpakketten
voor hen die geen feestmaal
op de dis kunnen zetten

Wij kunnen dus eten
met een gerust geweten?

An Cuijpers-Rutjens

Over ieder woord zou je moeten kunnen schrijven… Onze An schrijft in ieder geval met verdacht veel gemak over de hop. Wij verdenken haar stiekem van ondeugende jeugdherinneringen:)

Hop

De hopduivel verandert een degelijke meid
in een losbandige giechelgeit
Hij krijgt de beste kansen
bij het bierdrinken en het sjansen
Het giechelen is dan niet meer te stuiten
Pas later huilt ze tranen met tuiten.

An Cuijpers
Oktober 2002