Schrijvers Kring Ospel

De vakantietijd lonkt weer: voor kinderen en honden een feest, voor de moeders ook best wel stress… Een heel herkenbaar verhaal van onzeTerry!

Herfstvakantie

’t Is druk, ’t is chaos, ’t is geschreeuw in de ene slaapkamer, paniek in de volgende en er komt iemand met luid gestamp de zoldertrap af. ’t Is de eerste dag van de herfstvakantie. Ik heb ook vrij

gepakt, al vraag ik me op zulke momenten ’s morgens vroeg wel af: WAAROM ook al weer? Nee, zonder gekheid, ik heb mijn kinderen graag om me heen, maar heb het idee dat we allemaal het meest gebaat zijn bij een beetje structuur. En tja, in de vakantie is die ver te zoeken.

“Mam ben je nou nog niet klaar?” roept mijn oudste dochter als ze de badkamer binnenstormt. Ik grom wat, ochtendhumeur, mijn ritueel is nog niet ten einde. Woest verzorgt zij haar gezicht en gooit haar natte bos krullen met een zwaai achterover. Kan me opnieuw afdrogen. “Heb me verslapen, de man van de rijles komt zo. Dju daar issie al, tot straks.” Ze rent de trap af, knalt de voordeur achter zich dicht. Getroffen als door een orkaan, probeer ik de draad weer op te pakken en mijn ritueel te beëindigen.

“Mam, jij hoort ook niks, ik heb al drie keer geroepen.” Paniek heeft zich meester gemaakt van mijn tweede dochter, die in de nasleep zit van de pubertijd. “Heb jij dat zwarte jurkje nou nog niet uitgewassen? Dat wou ik nou vandaag aan doen, ga zo met de trein “, snauwt ze, haar zinnen in mijn richting spugend. “Meisje, hier hangt het in de kast,” ik pluk het gewenste zwarte object uit de kleerkast. “Oh dankjewel mam”, ze kust me op mijn wang.

Da’s de schaduwzijde van de pubertijd, geheel gericht op zichzelf en haar behoeften. De zonzijde, dat zijn de prachtige gesprekken en je dochter zien ontwikkelen tot een mooie zelfstandige vrouw. Al mijmerend loop ik terug naar de badkamer, nog steeds in mijn bloterik.

Als ik langs de kamer van mijn jongste zoon loop, is het daar opeens verdacht stil. Waar net nog oorlogskreten over en weer werden geslingerd, heerst nu serene stilte. Hier is verraad in het spel vermoed ik en ik open de slaapkamerdeur. Tevergeefs probeert mijn oudste zoon de Nintendo DS onder de dekens weg te moffelen. “Betrapt”, roep ik, waarbij ik een stukje omhoog spring. Een geheel verkeerde aanvalstechniek, aangezien ik mijn “harnas” nog niet aan heb. Met een ploffend geluid belanden mijn borsten op hun vaste hangplek, waarop mijn twee batraven in een bulderend gelach uitbarsten. “Mam wil haar borsten ook naar een hoger level krijgen”, grinnikt mijn oudste zoon, die net aan zijn pubertijd begint. “Jaja wijsneus,” zeg ik, “gaan jullie de tafel maar eens opzetten. Leg die Nintendo maar weg, je weet de regels.”

Wanneer ik even later beneden kom, zit mijn jongste zoon stevig te metselen met de chocolade pasta. “Eerst een boterham met vlees of kaas Sam, dat weet je”, vermaan ik hem. “Ja maar ik wil vandaag veel liever een boterham met pasta, ik haat vlees en kaas”, bijt hij me toe. Met tegenzin en heftige armbewegingen smeert hij een nieuwe boterham met vlees. Om mijn dag wat op te peppen, loop ik naar de keuken om koffie te zetten, in plaats van mijn kopje thee ’s morgens. Normaal gesproken begin ik pas met koffie te leuten tegen tienen, maar vandaag vereist drastischere maatregelen. Wanneer ik terugkom in de kamer zit onze hond Floor likkebaardend langs de stoel van Sam, die zijn tanden zet in een dikke boterham met pasta.

Onze golden retriever is het enige gezinslid dat goed gedijt in deze dagen zonder structuur.

Terry van Lierop, 5 november 2009