Het woord dat we opkregen om over te schrijven, was: sukkelseks. Die kans op het creëren van een “fraai” schrijfsel, liet o.a. onze José zich niet ontnemen! Het werd dan ook een heeeel gezellige middag 😋
Cat in the bag…
Kijk dan, kijk hem daar nou liggen het scharminkel.
Geboeid, letterlijk, bekijkt hij mij vanuit het kingsize bed terwijl het kwijl in zijn gerimpelde mondhoeken staat en zijn brillenglazen er van beslaan.
Het maandelijkse ritueel begint me toch echt een beetje tegen te staan. Alles maar dan ook letterlijk alles moet ik uit de kast trekken om hem een beetje tevreden te houden. Natuurlijk had ik dat toentertijd ingecalculeerd maar zo lang?!
Het was uiteraard geen toevallige botsing destijds op de Miljonair Fair. Ik had me van tevoren zeer goed ingelezen. Alles wat er over hem te vinden was op internet verzameld. Een degelijke background-check die me leerde dat hij een tachtigjarige vrijgezel was, kinderloos en stinkend rijk. Wat wil een vrouw nog meer? Dat hij verdorie uit een heel erg sterk geslacht afkomstig is heb ik waarschijnlijk ergens over het hoofd gezien.
Vijfentachtig is hij inmiddels, veeleisend en verrekte vol van zichzelf. Eerlijk gezegd had ik hem met mijn seksuele kunsten nog geen jaar gegeven, maar helaas. In de bloei van mijn leven ben ik, op mijn achtentwintigste dus, veroordeeld tot een maandelijks potje sukkelseks. De originele blauwe pillen werken bij hem ook nog eens dondersgoed, ik moet me dus ongeveer 6 uur uit de naad werken terwijl hij daar ligt te kwijlen en me continu orders blijft geven. Ik ben het zo zat! Het liefst zou ik met mijn opgeblazen voorgevel op zijn gezicht gaan liggen zodat hij langzaam zijn laatste adem uitblaast. Maar dan zal het NFI wel op de stoep staan met zo’n groot leeftijdsverschil, met de gedachte dat er wel een enkel vuiltje aan de lucht zal zijn. En daar zit ik uiteraard ook niet op te wachten. De hele rit dan maar uitzitten lijkt me het verstandigste. Gelukkig kan ik vaak gebruik maken van de diensten van zijn inwonende chauffeur, anders hield ik het helemaal niet meer vol.
En ja hoor.
Ein-de-lijk komt meneer. Al na 4 uur zelfs, record! Zijn zielige pielemuis stoot een wolkje stof uit dat nog te bedroevend is om er een naam aan te geven. Maar hij ligt te grijnzen alsof hij zojuist de snelste tijd van de marathon van Rotterdam gehalveerd heeft. Ongelooflijk.
Maar misschien levert het me weer een mooie handtas voor mijn verzameling op. De Ginza Tanaka bag staat al een eeuwigheid op mijn verlanglijstje. Hij kost dan wel rond de anderhalf miljoen maar potverdomme, ik moet er ook hard voor werken!!!
©José Bergh-Berben
Schrijvers Kring Ospel 
Plaats een reactie