Schrijvers Kring Ospel

Wie kan het klimaat nu niet ter harte gaan? Een mooi gedicht met een dringende vraag van onze Annie.

Noordpool

Het ademgat van de zeerob

lokt smeltwater

waar ijzige diepten

zonnelicht absorberen

Warmwaterstromen

trekken golvend

hun grillige sporen,

verkruimelen

het eeuwig drijfijs

Voor eeuwig?

In een kringloop

van alle tijden

smelten de ijskappen

Voorgoed?

Annie Kessels, januari 2010

Boyan Slat is gewoon in zijn eentje begonnen aan een wereldprobleem te werken. Dat inspireerde onze Karin tot dit gedicht.

Plastic

Hoe open ik die deur,

wat is de sleutel

naar een waterwereld

die vrij is van

plastic folie wattenstaafjes

wegwerpbekers yoghurtbakjes

nylon touw en frisdrankflesjes

boterkuipjes piepschuimbrokken

lollystokjes snoepverpakking

flessendoppen huishoudbakjes

verpakkingen voor vlees en kaas

miljarden nurdles

miljarden nurdles

miljarden nurdles

???

ZO WEINIG MOGELIJK PRATEN

GEWOON BEGINNEN

DOEN

IN HET KLEIN

IN HET GROOT

VOORAL ECHT WILLEN

HET KAN                                                                

Karin Vossen, 17 maart 2024 

(nav Boyan Slat, 10 jaar later)

De liefhebbers kunnen hun hart ophalen: vandaag weer een heerlijk “ouderwets spannend” verhaal van onze José!

Spartelen…

Vuur!!!

Instinctief weet Julia dat er gevaar dreigt, de hele energie in haar kleine huis op de prairie is veranderd in een donkerblauwe waas die haar al lange tijd niet meer heeft overvallen.

Donkerblauw betekent direct gevaar, ze moet maken dat ze hier weg komt, naar buiten waar ze waarschijnlijk veiliger zal zijn. Impulsief trekt ze haar jurk aan en haar makkelijke schoeisel en grist het zakje edelstenen van haar nachtkastje.

Terwijl de maan haar perceel verlicht ziet ze door haar raam de kruidenkas in de fik staan. Een paar mannen die met rieken en schoppen al haar geneeskrachtige planten uit de grond trekken om het daarna in het helse vuur te gooien. Het vuur komt akelig dicht bij haar huisje, de vlammen likken al aan haar voordeur. De angst slaat om haar hart.

De achterdeur. Snel nu, voor ze haar vinden en ook in het vuur gooien.

Dikke tranen lopen over haar bleke wangen. Met een misselijk gevoel in haar buik ziet ze haar hele leven aan zich voorbij trekken. Het heerlijke huisje dat ze van haar lieve oma heeft geërfd, haar hele wijsheid over de natuur en haar prachtige inborst roepen weemoedige gedachten op. Alles zal vernield worden.

Weg nu!!!

De achterdeur blijkt gebarricadeerd. Paniek. Rustig worden nu. Denk na! Een raam.Snel loopt ze naar het kleine kantoortje aan de zijkant van het huisje, weg van het vuur. Daar is nog niks te zien.

Voorzichtig opent ze het raam en klimt naar buiten. Het open veld is te gevaarlijk, het bos een beter idee. Zich zo klein mogelijk makend zet ze een spurt in richting de groene bosrand als ze plotseling een harde schreeuw hoort.

‘Daar! Daar loopt ze richting het bos, de smerige heks probeert te ontsnappen!!!’

Julia probeert de paden te vermijden, zoekt zich een weg tussen de bomen en struiken waardoor ze af en toe met haar vuurrode heuplange krullenbos blijft haken aan takken en bladeren. Verdorie, een elastiekje zou wel handig zijn geweest nu. Ook de jurk blijft regelmatig hangen en scheurt zienderogen waardoor het een gatenkaas lijkt te worden.

Achter zich hoort ze stemmen. Rennende voetstappen klinken in de stilte van de nacht. Blij dat ze door het maanlicht wordt bijgeschenen loopt ze in zigzag patronen zo hard ze kan. Haar adem stokt af en toe en de pijn in haar zij wordt alleen maar erger. Ze voelt hoe haar haren uitgetrokken worden door takken die ze niet kan ontwijken. Haar huid voelt aan alsof er een fijne rasp overheen getrokken wordt.

Doorrennen!!!

In de verte hoort ze kabbelend water. Het kleine meertje dat aan de andere kant van het bos ligt. Als ze dat maar kan bereiken dan is ze al een stukje veiliger. Ze kan zwemmen als de beste.

Steeds dichterbij hoort ze de mannen, jacht makend op de heks, zoals ze haar in het dorpje noemen.

Kom op! Volhouden nu! Nog een klein stukje. Ze ruikt het water al. Kris kras rent ze door het dichte gebladerte tot ze de open plek ziet waar het maanlicht in het water weerkaatst. Met een ferme sprong springt ze in het koude meertje en begint te zwemmen. Ineens verdwijnt de maan achter donkere wolken waardoor de aan de oever staande gillende mannen haar waarschijnlijk niet meer kunnen zien. Ze hoort ze schreeuwen dat ze nergens heen kan vluchten, dat ze haar uiteindelijk toch wel zullen vinden. Opgelucht merkt ze dat de stemmen steeds verder weg klinken.

Totdat ze opeens het gevoel heeft dat een draaikolk haar jurk lijkt op te zuigen. Spartelend voelt ze hoe haar jurk steeds meer om haar lijf draait en ze de diepte wordt ingezogen. Proestend, wanhopig, probeert ze haar hoofd boven water te houden maar het lijkt zinloos…

Met een bonkend hoofd en een kurkdroge mond komt Julia bovendrijven en opent verschrikt haar ogen. Totaal verstrengeld in het zeiknatte katoen voelt ze aan haar hoofd en beroert haar doorweekte, korte shaggy boblijn. Opgelucht ontdoet ze zich van het natte beddengoed. Weer zo’n realistische droom, angstaanjagend realistisch zelfs. Na het douchen zal ze eerst eens googelen of er niet iets op natuurlijke basis te vinden is tegen het verschrikkelijke nachtelijke zweten en allerlei andere shizzle die de overgang met zich meebrengt…

©José Bergh-Berben

Maart 2024

N.a.v.: Heksenjacht en Impulsief 

♫ R.E.M. – Nightswimming

Heel herkenbaar, wat onze Anja overkwam!

Sleutel

Wat is het vermoeiend

om overal aan te denken.

Zeker als je wat ouder word

zonder iemand te krenken.

Je wilt zo graag ouder worden

kijken en zien hoe alles nog gaat.

Maar dat je je sleutel niet meer kan vinden

en toch weet waar die zou kunnen zijn.

Ik weet zeker dat ik hem bij me heb gestoken

maar waar zou die sleutel kunnen zijn?

Nog eens zoeken in mijn zakken

ergens heb ik hem gevonden.

En zelfs nu weet ik niet waar. 

Anja Massee 

Zomaar een prachtige tijdloze zomerdag… een manier van schilderen waar onze Anja patent op heeft!.

Onder de Amerikaanse eik

geniet ik van de heerlijke rust

Vol overgave smelt mijn gevoel in het niets

Oh, wat is ze rond

beter nog: rondborstig

Zo warm van hart

toegankelijk, gemakkelijk

en zo opwindend

Met volle teugen verlies ik mij in haar frisse geur

Als kerkvensters traant dit juweeltje in mijn glas

en voordat ik het weet

laat ik de zoveelste wijnkurk knallen

Anja Massee, augustus 2010

Zoals beloofd: vandaag de eerste bijdrage van ons nieuwe lid, Nina Vergoossen. Een heel herkenbaar aandoenlijk gedicht!

Klein oud heertje

Loop nog een keertje

Naar de koelkast

Het is vroeg in de ochtend

Je spieren zitten nog vast

Een plakje cervelaat

Een nog een plakje

Is wat gulzig in je buikje gaat

Kopje niet meer beige en wit

Maar wijs en grijs

Halsband met Hema-rookworsten

Kleur groen

Jij bent mijn kampioen

Jong van geest

Ben je altijd geweest

Nu ben je doof en heb je staar

Gaan hemelen?

Vergeet het maar!

Je hebt je pootje erop gegeven

Dat je nog lang blijft leven

©Nina Vergoossen

De afgelopen dagen vroegen erom: een prachtig lentegedicht! De belofte van de seizoenen, prachtig verwoord door onze Anja.

Bloesem in mijn tuin

Het land zo in stilte verzonken

Sneeuwwitte pareltjes onder mijn voet

Vrieskou in de winter

Voorzichtig kruipt bloesem uit haar schulp

Met een zee van frêle blaadjes, haar kroontjes geel

staat de Reine Claude midden in het gazon

De nacht blank van tijdloos licht

maar

door die verrukkelijke bloesemgeur

en het zacht zoemen van bijen

weet ik

dat ze rijpen en voller worden met de dagen

en tenslotte

vruchten dragen

Anja Massee, mei 2010

Heb je ook zo een last van die lange, grauwe en natte winter? Onze Karin helpt je er bovenop: 50 tinten grijs… maar dan anders 😀

Winterdip

Buuuhhhh…

Het dralende daglicht buiten is marmergrijs

De hoge wijdse lucht is fletsgrijs

Het massieve wolkendek is dreigend loodgrijs

Het natglimmend asfalt is antraciet grijs

De magere boomskeletten zijn zwartgrijs

Het zeurende daglicht binnen is en blijft sombergrijs

En verdorie, mijn haren op leeftijd

zijn ook al  “gemêleerd grijs”

Buuuhhhh…

Karin Vossen 

Enkele SKO-bijeenkomsten terug hebben wij een nieuw lid mogen verwelkomen. Wij zijn heel bij met de inbreng van Nina Vergoossen en hopen daarvan nog lang te kunnen genieten. Binnenkort treffen jullie haar eerste bijdrage aan op onze website en Facebook pagina.

Nina, van harte welkom! Wij hopen dat je lang veel schrijfplezier bij ons mag beleven.

Hoi. Mijn naam is Nina en sinds enkele jaren woonachtig in Ospel. 

Mijn man is van Ospel en het bevalt me hier prima. 

Sinds mijn jeugd hou ik al van schrijven. Ik verzon verhalen en vertelde het aan iedereen in mijn omgeving, of diegene het nu wilde horen of niet. 

Verhalen zorgen voor verbinding. Schrijven werkt helend en geeft de lezer iets om zich in te herkennen.

Ik ben een creatief persoon en hou ook erg van lezen. 

Ik ben blij dat ik mijn passie voor het geschreven woord en mijn woordenbrij nu kan delen met de dames van SKO en met jou als lezer. 

De Peel blijft een bron van inspiratie voor ons

vandaag een landelijke sfeerschildering van onze An.

Zondag in de Peel

Wattenwolken en blauwe lucht

glimlachten tegen mij

toen ik me met een zachte zucht

neerzette op een kopje hei

het windje kuste koelte

in aromatische zoelte

op mijn zakdoek uitgespreid

zat ik in die peelweidsheid

in verre omtrek geen enkel mens

alleen ikzelf met die ene wens

dat ik nog lang herinneren mag

wat mijn neus heeft genoten

      en mijn blik toen zag

An Cuijpers augustus 2010