Schrijvers Kring Ospel

Wij schuwen ook de zware grote onderwerpen niet: een helder en knap gedicht van Resi.

Vrouwenhandel

een goede baan beloofd
van alle eer beroofd

de identiteit ontnomen
resten van verdampte dromen

als handelswaar verkocht
door menig man bezocht

een toekomst gelogen
door de medemens bedrogen

van alle vrijheid verstoken
misbruikt, mishandeld en gebroken.

Resi Faessen-Teeuwen

Verdeling van huishoudelijke taken is een aloud punt van meningsverschil tussen de seksen. Annie is zeer overtuigend wat betreft het strijken van de was…

Met de eer gaan strijken…….

Ik zal het maar meteen vertellen, aan sommige karweien heb ik een grote hekel. Soms lukt het me ze af te maken zonder dat mijn gevoel negatief beïnvloed wordt, maar die momenten lijken schaarser te worden. In de loop der jaren heb ik geleerd ze meer en meer te gaan haten. De vrouwen onder ons zullen instemmend knikken en begrijpen wat ik bedoel als ik het woord strijken laat vallen.
Alleen het feit dat je als vrouw ter wereld komt, veroordeelt je tot een plaats achter de plank. Dat wordt al op zeer jonge leeftijd duidelijk.
Ooit, in een “vorig” leven, had ik hoge verwachtingen van mezelf en zag de strijkplank als een springplank naar een geweldige carrière als huisvrouw. Wat zou ík mijn man verrassen met netjes gestreken overhemden en lakens. Maar het enige wat zijn interesse voor lakens wekt, is om ze zo snel mogelijk op een aangename manier gekreukt te krijgen.
Na al die jaren roept niemand in mijn huishouden verrukt en dankbaar naar mij omdat ik “het” weer klaargespeeld heb: de was geurig, kleurig en glad in de kast. Zelfs de reclamemakers zijn niet in staat om hier een reëel beeld te schetsen. De vele trucjes, zoals gelijktijdig een film proberen te volgen, met mooi weer lekker in het zonnetje of ondertussen lekker kletsen met je kinderen maken de handelingen niet minder zinloos.
Is het jullie wel eens opgevallen dat strijkplankovertrekken zo akelig kleurig en fleurig zijn? Dat stemt je al tot nadenken, nietwaar? En nadenken doe ik, zo surfend over mijn strijkplank. Wellicht wordt achter de plank de basis gelegd om de vele plooitjes en kreukjes die we in het dagelijkse leven tegen komen, glad te strijken. Wie zal het zeggen.
Maar als deze gedachte een kern van waarheid bevat wordt het hoog tijd dat ik mijn moederlijke plichten ga vervullen. De strijkplank als springplank voor de aankomende generatie mannen. Er ligt een levenstaak op mij te wachten. Niet langer mijn dochter vragen of ze zo lief wil zijn, maar mijn zonen inwijden in de schone kunst van kreukjes wegstrijken. Of de jongens staan te jubelen vanwege de initiatieven die hun moeder ontwikkelt is nog maar de vraag, maar één ding weet ik zeker. Eventuele toekomstige schoondochters zullen mij, als ik succesvol blijk te zijn, naar waarde weten te schatten.

Annie Kessels
n.a.v. springplank

31 okt. 1999

Een heel mooie mijmering van Anja tijdens een van haar vele ochtendwandelingen.

Onmisbaar

Onbewust nog van het leven
kwam ik krijsend in het bestaan
maar hoe moet het verder gaan
zou de toekomst alles geven?

Stapje voor stapje, keer op keer
leerde ik fietsen, zwemmen, lopen
mijn mogelijkheden lagen open
een weg terug is er niet meer.

Fantastische reizen, eenvoudig en puur
van Noord naar Zuid, van Oost naar West
zoveel culturen, zoveel talen

zoete herinneringen wat mij nog rest
gedachteloos wandelend rond te dwalen
de rust, de stilte, ’t is zeven uur.

Anja Massee

Een heel bijzonder gedicht van Annie, dat een diepe indruk achterlaat.

(foto: Annie en Wim Kessels)

Een late zomerdag

twee bomen oud en moe
zwaaien elkander koelte toe
bladeren droog met een waas van grijs
deinen op de wind en knikken wijs
alleen nog wiegen door de tijd
het is goed zo de tijd bevrijdt

Annie Kessels
zomer 1999

Vanuit het hart geschreven: helemaal eens met An!

“Vergissing”

Twee eeuwen oude perenbomen
stonden aan Stad te dromen
eventjes niet opgelet
is er de cirkelzaag ingezet
ze waren een sieraad met bloeiende kronen
voor allen die er rondom wonen
nu rouw ik omdat ze zijn afgezaagd
een vergissing die te laat wordt beklaagd
omdat ze niet op de groenlijst stonden
heeft het weiland nu twee grote wonden

An Cuijpers-Rutjens

Juli vakantiemaand! Peter en Anja hebben een bijzondere en indrukwekkende reis gemaakt naar Jordanië, Petra. Peter schreef dit mooie verslag over een van de vele indrukken die ze daar hebben opgedaan.

Bab es sik

Nog nauwelijks wakker schuiven we de taxi in. Weliswaar hebben we ontbijt gehad maar het is nu nog pas half zes! We willen bij de eersten zijn aan de ingang van de kloof. Onze gids heeft verteld hoeveel de taxi mag kosten, niet meer dan 1 Dinar. Maar bij de ingang van het terrein protesteert de chauffeur toch dat dit niet genoeg is. Het beste is je niets van het protest aan te trekken, gewoon uit te stappen, “Shukaran” te zeggen en weg te lopen.

Na het kaartje kopen moeten we nog een heel eind lopen voordat we de kloof ingaan. Deze heet hier natuurlijk niet zomaar “kloof” maar “Bab es Sik”, hetgeen ik persoonlijk vertaal als “het begin van de betovering”. Het is nog steeds zeer vroeg en betrekkelijk kil: ik kan mijn trui plus windjack goed gebruiken. In de Sik, waarvan de wanden zeker 40 meter hoog zijn en die steeds smaller wordt, is het schemerig. Het pad is eer ongelijk zodat je goed uit moet kijken waar je loopt. Hoewel onze gids onderweg veel uitlegt willen we verder, verder. Hier is het belommerd maar we weten waarvoor we hier zijn: verder, verder. De kloof wordt nog smaller en smaller zodat we steeds meer als ganzen achter elkaar moeten lopen. We worden steeds stiller van de spanning van wat komen gaat.

De kloof wordt zo smal dat het zeker lijkt te zijn dat we straks helemaal klem zullen zitten. Sommigen van de groep gaan wat sneller lopen om het als eerste te kunnen zien, maar dat willen we allemaal. Doordat de Sik nog steeds smaller wordt en de steen van de wanden heel donkergrijs is, wordt het ook steeds schemeriger.

Maar dan opeens ziet de voorhoede het! De kloof gaat wijken en ineens krijgen we uitzicht op het schathuis. Tussen de grijze rotsen zien we ineens een rozerode façade opdoemen met Korinthische zuilen, waar de eerste zonnestralen overheen spelen: El Khazne Firaun. Vanuit de schemerdonkere omgeving lijkt het of daar een fel vuur woedt. Hier zijn we voor gekomen.

Maar even later, als we helemaal uit de kloof zijn gekomen en voor het schathuis staan, blijkt dit veel meer te zijn dan een schitterende façade en we moeten van onze verbazing bekomen. In de loop van de dag blijkt trouwens dat achter de Sik een heel dal vol ligt met de meest wonderschone ruïnes in rozerood en dat je hier veel meer dan 1 dag door kunt brengen. Dit is namelijk pas het begin van Petra, het hoogtepunt van onze reis.

Peter Massee
Juni 2000

Een toevallige ontmoeting inspireert Annemiek tot een mooie gedachte.

Blikveld

Grijze, dikke duif
Balancerend op de schutting
Zweem van donzig wit
Frivool opwaaiend in de wind

We beloeren elkaar
Ik vanachter het keukenraam
De duif alert daar op die schutting
We lijken op elkaar

Ik verf mijn grijze haren……

Annemiek Korsten