Schrijvers Kring Ospel

Deze week twee berichten!

Graag maken wij plaats op onze website voor onderstaand bericht van onze Terry:

Ooit gehoord van Lewy Body? Iemand in de familie met een andere vorm van dementie? Of gewoon interesse in een goed geschreven nieuw boek? Ik heb een roman geschreven over Ida, een vrouw met Lewy Body. Lewy Body is een vorm van dementie met wanen en hallucinaties. Twee verhaallijnen vloeien in het boek soepel dooreen. Een speelt zich af in de fantasiewereld van Ida, waarin ze een missie heeft en natuur als een rode draad door dit verhaal loopt. In het andere verhaal woont Ida in een verpleeghuis waar zij regelmatig flashbacks heeft. Interesse gewekt? Je kan het boek bij me bestellen door me te mailen: vanlieropterry@outlook.com of mij een persoonlijk bericht via facebook te sturen. Mijn gedeelte van de opbrengst wordt geheel gedoneerd aan Alzheimer Nederland. Bovenstaande illustratie is van kunstenares Guusje Sijbers, die ook de cover verzorgt van mijn nieuwe boek.

Terry van Lierop

Na haar prachtige wandkleden en haar sfeervolle verhalenbundel, vond onze Terry het tijd voor een nieuw project! Met trots presenteren wij vandaag onderstaand artikel, waarin de nieuwe, bijzondere roman van Terry wordt aangekondigd. Wij houden jullie op de hoogte van verdere details. Wij wensen dat dit boek zijn weg zal vinden naar het hart van veel lezers!

Terry van Lierop schrijft originele roman over Ida’s gevecht met Lewy Body dementie

De dementie waaraan de vader van Terry van Lierop is overleden, had grote impact op de familie. Over Lewy body dementie verschijnt nu een boek vol wanen van Terry.

DOOR PIETERNEL KELLENAERS

De hallucinaties en wanen die horen bij Lewy body dementie, waaraan zo’n 15 procent van de dementerenden lijdt, kunnen pittig zijn voor familie van een zieke. Zo ook bij Terry van Lierop (58) uit Nederweert die haar vader eraan onderdoor zag gaan. „Pa was begin zeventig toen het begon, maar toen hadden we het niet zo in de gaten, het sluipt erin. Mensen met Lewy body hebben niet meteen een slecht geheugen maar meer een aandachtsstoornis. Mijn vader trok zich terug in gezelschap. Later werd hij ook verbaal agressief terwijl hij altijd heel lief en zorgzaam was.” Uiteindelijk moest pa naar een verzorgingshuis in Helmond waar de familie Van Lierop jarenlang in snoep en tabak grossierde en waar hij tien jaar geleden overleed. Terry besloot in 2019 een boek te schrijven over Lewy body, een idee waar ze al langer mee rondliep.
Twee verhaallijnen lopen in het boek door elkaar. Een verhaal vanuit de fantasiewereld en het verhaal van de dementerende in een verzorgingshuis. De hoofdpersoon heet Ida. Terry: „Een vrouwelijke hoofdpersoon omdat ik die in veel verhalen mis en omdat het voor mij makkelijker schrijft.”
De gefantaseerde Ida is lid van de Tonanzi-stam op het eiland Domum waar de stamleden vrezen voor hokwa’s die zich aan vingertoppen vastkleven en mensen vergeetachtig en zwaarmoedig maken.
Terry: „De waanbeelden zijn niet identiek aan die van mijn vader. Die zag overal louche figuren die met mijn moeder het bed in wilden duiken. Op het laatst toen hij me niet meer herkende verdacht hij mij van een moordpoging. Dit soort wanen maakt het voor naasten zwaar en ook voor getroffenen lijkt het me verwarrend en beangstigend.”
Fantasie en werkelijkheid vloeien in elkaar over. Ineens heet de gefantaseerde Ida die door een bos loopt ‘mevrouw De Gruyter’ die gewassen wordt. „Ook bij mijn vader kon de stemming elk moment omslaan. De dag dat hij naar een zorgcentrum verhuisde, had hij een helder moment. ‘Ik wil liever doodgaan’ zei hij. Het voelde voor mij alsof ik het liet afweten terwijl ík nu aan de beurt was voor hém te zorgen.”
Met haar boek (230 pagina’s, 20 euro) dat via Boekscout wordt verkocht vanaf 12 juni wil Terry de naasten van iemand met Lewy body een hart onder de riem steken. De opbrengst is voor Alzheimer Stichting Nederland. De prachtige tekening op de cover is van Guusje Sijbers.

Dagblad De Limburger 30 april 2020 (aangepaste versie)

Wat een tegenstelling tussen de stralende uitbundige lente en de zware berichten over corona. Ook Resi heeft grote moeite om dat te bevatten.

Gevaar

de zon schijnt
ganzen gakken
eenden snateren
vogels fluiten
bouwen een nest

vlinders dartelen
hommels brommen
lente in de lucht
struiken lopen uit
sommige al uitgebloeid

maar er schuilt gevaar
een onzichtbare vijand
waart rond
een virus met
de mooie naam Corona

aanvankelijk
niks aan de hand
slechts een griepje
ongrijpbaar maar
uiterst gemeen

de natuur onwetend
van de ramp
die de mensheid treft
het gekwetter
overstemt de angstkreten

doordringend klinkt
binnen blijven
binnen blijven
ritme van een
hopend hart

Resi Faessen-Teeuwen, april 2020

Ook wij, de SKO, houden ons nu aan de coronaregels en komen tijdelijk niet “lijfelijk” bij elkaar. Maar via de email borrelt de inspiratie volop! Vandaag opent onze José de rij met bemoedigende woorden:

Lentegevoel

Komt mondjesmaat binnen
weten we van gekkigheid niet
waar we aan kunnen beginnen

Afstand is uiteraard groot
belangrijker dan ooit
stel je nergens aan bloot

Ongemakkelijk, een teveel,
wat te doen met al die “vrije” tijd
trek je conclusie, een gezond oordeel

Proberen positief te zijn
contact houden met groot en klein,
dat is voor iedereen fijn

Zachte stralen zijn in omloop
de tijd is onzekerder dan ooit
maar aan de horizon gloort hoop…

©José Bergh – Berben
April 2020

We’ll meet again

We’ll meet again don’t know where, don’t know when
but I know we’ll meet again some sunny day
Keep smiling through, just like you always do
till the blue skies drive the dark clouds far away

So will you please say “Hello” to the folks that I know
tell them I won’t be long
They’ll be happy to know that as you saw me go
I was singing this song

We’ll meet again, don’t know where, don’t know when
but I know we’ll meet again some sunny day

Vera Lynn

Wat doe je, als jouw geweldige zomervakantie niet door kan gaan? Dan kun je in gedachten terug gaan naar een bijzondere zomer in het verleden en daarvan genieten. Een sfeervolle herinnering van Anja.

De wijngaardslak

De stem die de storm vooraf gaat
verstomt
Het is geruisloos stil
o, zo stil
Mensenadem flauwt tussen de heuvels
Van een herinnering is geen sprake
De slak paart op vochtige plekken
Een bij blossemt zijn weg in de appelboom
God heeft een snipperuur
De zang der liefde zingt nog na
We sluimeren in de koelte van de boom
Aan de horizon zien we het eeuwige blauw
Alsof alles zo moet zijn
Een wijngaardslak laat zijn sporen na

Anja Massee
April 2002

Graag dragen wij een heel klein steentje bij in deze moeilijke tijden, in de vorm van een fris verhaal. Wandel even in gedachten ontspannen (nou ja: ontspannen?!) mee in het bos met onze rasvertelster Terry.

Zwanenzang

Ik heb de pest aan die vogels. Voor alle duidelijkheid: ik bedoel zwanen.
Zwanen? roepen de meeste mensen dan verbouwereerd, die gracieuze vogels?
Symbool van liefde, mooi plaatje voor trouwkaarten?
En dan die leuke reclame van de KLM? (Vandaar dat het bergafwaarts gaat bij de KLM, roep ik dan).
Nou, zegt mijn zus, en wat dan te denken van alle prachtige sprookjes, balletvoorstellingen waar de zwaan de hoofdrol vertolkt? Nou, daar heb je niet van terug hè?
Ik: ja sprookjes daar geloof je toch allang niet meer in?
Nee, ik ben niet te overtuigen.

Vijf was ik en natuur en bos vond ik het einde. ’s Zondags naar de bossen of een ven, wat een avontuur. Kijk, zei mijn vader, mooi hè, die zwanen? Zullen we ze gaan voeren?
Enthousiast toog ik met mijn zakje brood naar de waterkant. Maar hoe dichterbij ik kwam, des te meer ik de neiging kreeg om achteruit te gaan lopen. Prachtige vleugels, dat wel en het verenkleed, zo een grote aaibaarheidsfactor.
Maar die kop: grote zwarte knobbel tussen de ogen, die donkere gemene ogen! Dat sprookje klopte voor geen meter, wanneer je dit loeder kuste werd het echt geen prinses. Ze veranderde vast plotsklaps in een heks. Zo een met een heel dikke behaarde wrat.
Min of meer gehypnotiseerd stond ik met het brood tussen mijn vingers. Die heks vond het te lang duren en beet me met dat Donald Duck-smoeltje in mijn hand.

Ook mijn zoontje Sam en ik trekken graag met onze kameraad Toets de natuur in. Zakje brood mee en op naar de IJzeren Man. Leuke beestjes en bossen, dat wordt vast een prima middag. Stokken, stenen en veren verzamelend komen we bij een ven. Hé mam, zwanen, en hij rent al naar de waterkant.
Ik ben op mijn hoede en hou het zakje in eigen hand. Twee flinke zwanen komen stevig aan gezwommen. Nee, ze drijven niet uit. Blijven niet netjes dobberen. Maar komen al sissend het water uit. Met gespreide vleugels komen ze dreigend naar ons toe gewaggeld. Zelfs Walt Disney zou in z’n broek pissen. Onze monden, ja zelfs die van Toets, vallen open en we lopen langzaam achteruit. Wanneer ze nog harder gaan sissen en de borst vooruit gooien, probeert Sam ze met zijn “toverstok” tot staan te brengen. Hokus pokus, dat had je gedacht: die krengen lopen al blazend door. Mam, doe jij het, roept hij enigszins in paniek. Filipendo! roep ik. Ja, ja ik heb ook die beroemde Harry Potter-reeks gelezen. Verdomme, zelfs Rowling kan ze geen halt toe roepen. We slaan op de vlucht, Toets met ons meesleurend.
Wanneer we buiten bereik van die leeglopende snaterbekken zijn, kunnen we het niet nalaten: Nana nanana, roepen we, het zakje brood uitdagend ophoudend. Ietwat beduusd lopen we verder naar de hertjes. Heerlijk die likkende snoeten: Bambi’s, dat kan niet misgaan. We liggen dubbel als de leider van de kudde een partijtje gaat staan “boeren”. Laat dat die zwanen maar eens nadoen, met hun reptielachtig gesis!

Zwanenzang, laat me niet lachen.
Stom woord trouwens.

Terry van Lierop
8 mei 2003

Met dit gedicht willen wij een hart onder de riem steken:

•  alle mensen en hun naasten, die getroffen zijn door het coronavirus
•  alle mensen die nu nog eenzamer zijn dan ze al waren
•  alle toppers in de zorg en andere sectoren, die meer dan keihard werken
•  alle mensen die spontaan, in welke vorm dan ook, verlichting en steun bieden.

Als angst het bangst is
als je voor een ander vreest
en doodsbenauwd om iemand bent
van wie je houdt
dan ben ik van mijn leven
nooit zo bang geweest

Als eenzaamheid is dat je
angstig afstand houdt van dierbaren
omdat je voor hun leven vreest
dan heb ik mij nog nooit
als zo alleen beschouwd

Wie voor zijn eigen vrijheid vecht
die sneuvelt morgen
Wie zich wil redden
moet voor een ieder ander zorgen

Ilja Leonard Pfeijffer

Een prachtig sfeervol gedicht, helemaal in de stijl zoals we die van Anja kennen. Gezien het weer van de laatste maanden, had het net zo goed over afgelopen winter kunnen gaan…

Herfst

De kou stijft op uit het gras
De kikkers weten hun schuilplaats
op de bodem van de vijver
Een ijzige nacht en voor je het weet
is het zo ver
Onaangekondigd maakt de zomerwind
plaats voor de herfstwind

Zuidenwind, westenwind, noordenwind, oostenwind

Met duivelse kracht ontwortelt hij bomen
en slaat alle ranken neer
Bladeren en vogels zweven
bij elke opgaande luchtbeweging
en ik zoek op de snelheid van de wind
een stem naar jou

Anja Massee
Oktober 2002

De vraag: wat is waardevol? deed Resi dit bijzonder gedicht schrijven. Om stil van te worden.

Waardevol?

ik hoef geen goud en zilver
noch wil ik edelsteen
van al die prachtige dingen
hoef ik er geen een

naarmate een mens ouder wordt
wordt alles relatief
en is het mooiste sieraad
de woorden: “ik heb je lief”.

Resi Faessen-Teeuwen