Schrijvers Kring Ospel

Heerlijk zomerweer, dus er op uit, naar buiten! Annie is een enthousiast wandelaarster en onderweg borrelen de “pareltjes” vanzelf in haar op.

Natuurlandschappen in elfjes

spin

dikke drup

valt in web

ze kiest snel

hazenpad

Pieterpad

landschap gemarkeerd

stappen volgen pad

tussen coulissen de verrassing

Nederland

bulldozers

vegen schoon

Peel keert terug

eeuwen oude vennen opgegraven

natuur

zwijntjes

belanden vandaag

op mijn wandelpad

met huivering zoek ik

moeder

reuzen

geven schaduw

wuiven mij toe

even dan… even… dan…

verder…

doorkijkje

naar beneden

het groene dal

aan de overkant ligt

buitenland

Annie Kessels

23 mei 2007

Om alvast in vakantiesferen te komen…

Al ben je er nog nooit geweest: door dit gedicht over Toscane reis je als vanzelf met Peter en Anja mee!

Toscane

 

Haarspeldbochten over geplooide heuveltoppen

huizen geven hun gezicht niet prijs

aan de speurende satelliet

onze ogen kijken naar rotsstenen gevels

we voelen ons omarmd

door de warmte van de muren

 

In de oplopende weide

omsloten door de heldere lucht

drinken we een glas wijn

kersen vallen rottend van de boom

katten luieren in de krimpende schaduw

 

In de omgeving is drie slagen lang

het sonore geluid van de kerkklok te horen

wachtend op het volgend uur

in de verte kruipt de zon

achter de volgende heuveltop

 

In de roerloze nachtlucht

buig ik uit het raam

en zie dakpannen glinsteren

naar de maan

 

Anja Massee

November 2007

Vandaag een persoonlijk en indrukwekkend verhaal. Helder en knap geschreven: petje af voor Terry.

Verborgen glimlach

De kleuren stralen me tegemoet wanneer ik de ontvangsthal betreed. Maar ze kunnen toch niet voorkomen dat mijn maag zwart en zwaar aanvoelt. Codes intoetsen en deuren glijden open, een wereld op zichzelf. Vogels in de grote volière tsjilpen en kwetteren, zelfs nestkastjes die zorgen voor jong nieuw leven. Het moet bewoners en familie een vrolijke noot bieden. Ongetwijfeld goed doordacht, maar het heeft op mij het omgekeerde effect. Het contrast overvalt me telkens weer: jonge kleurige vogels bekeken door scheefgezakte, apathische mensen in een rolstoel. Een heel leven, zorgzaam, energiek, genietend, werkend, achter de rug. Eindigend in dit verpleeghuis. Schuldgevoel zo groot als de borrelende waterval langs de volière. De rode leuning wijst me de weg, ik streel hem licht met mijn vingers. Bijna liefkozend, want ik weet dat hij hier langs rijdt met zijn trippelstoel, zich af en toe vooruit trekkend aan deze rode leidraad.

Zie mijn vader zitten, nog maar een fragiel mannetje. Toch valt hij op met zijn zilverwitte haren, die stralen in het beetje zonlicht dat op hem valt. Ogen staan dof, maar twinkelen wanneer hij me ziet. En dan is daar die verborgen glimlach, wat maakt dat mijn hart springt van geluk en verdriet.

Ik kus hem en vraag hoe het met hem gaat. “Kan nog steeds goed eten, drinken en slapen, dus het gaat goed”, zegt hij in een helder moment. Het volgende moment vraagt hij zich af wat al die mensen hier doen en wanneer hij weer moet gaan werken.

“Vandaag niet,” zeg ik “zullen we een kopje koffie gaan drinken, je moet tenslotte alles op peil houden toch?“

“Ja zo is het maar net”, beaamt hij met zijn zachte fluisterstem. Dit maakt hem steeds moeilijker te verstaan, maar als ik naar zijn blauwe ogen kijk, zeggen die vaak meer dan zijn woorden. We nemen het fotoboek mee, waar prachtige natuurfoto’s in staan. Natuurfoto’s en natuurfilms waren een van zijn passies. Samen bekijken we prachtige opnames van dieren, planten en gebergten, verzameld uit alle wereldhoeken en gebundeld in dit boek. Af en toe zakt hij weg en sluit zijn ogen. Wanneer ik even later zijn hand pak, opent hij zijn blauwe kijkers weer. Ze lichten op, aanbeland bij ons meest bekeken hoofdstuk: de Noorse fjorden en die geweldige staartvin van ’s werelds grootste walvis. Ook gespot en vastgelegd in de Noorse wateren. We slurpen de foto op en het voelt bijna alsof de zeewind om ons heen blaast. Spetters van de walvisvin op ons gezicht. Het blauw van het water weerspiegelt in mijn vaders lichtblauwe ogen. Dat maakt zijn glimlach nog intenser.

“Mooi die kleuren,” en hij streelt over de glanzende staartvin “wanneer zullen we daar eens heengaan?”

”We zijn er al een beetje”, zeg ik polsend of hij is waar ik ben, of hij voelt wat ik voel. “Ja mijn meisje daar heb je gelijk in” en pakt mijn hand.

We zijn weer even samen.

Terry van Lierop

Aug 2007

Weinig woorden zeggen veel: dat is een gave van Annie. In dit gedicht tovert ze een intieme en hoopvolle wereld.

Het geboortekaartje

Zomaar op de mat

kaart in envelop

met zorg gekozen

vreugde en dankbaarheid

welkom nieuw leven

beertjes op papier

brengen nieuws naar buiten

gezin is geboren

Annie Kessels

Maart 2007

Het is me nogal een vraag die onze Karin in dit gedicht stelt. Maar wel een boeiende: kunnen en willen mensen ooit gaan leven op Mars?

“The Happy Few”

Wat bezielt die paar rijke mensen

met hun niet voor te stellen

hoeveelheid miljarden dollars

om onze blauwe planeet

als hopeloos vernietigd te beschouwen

en te willen gaan leven op Mars?

Wat bezielt die paar mensen

om hun geweten diep te begraven

onder die waanzin

van hun schijnzekerheid, liefdeloze hoogmoed

en ziekmakende verslaving aan macht?

Wat bezielt die paar mensen toch,

om die overige

bijna acht miljard aardbewoners

niet recht in de ogen te willen kijken

en hen niet te willen helpen

met simpelweg water, voedsel en een huis?

Om onze zo kostbare bijzondere planeet

als een plastic wegwerpartikel

aan haar lot over te laten?

Wat bezielt die paar mensen

om te willen gaan leven op Mars?

Karin Vossen 1 juni 2022

Onze Anja had het geluk een top wereldberoemd symfonieorkest mee te maken. Het werd een concertavond om nooit te vergeten en dit muziekavontuur heeft ze in enkele knappe woorden weten te vangen.

St. Martin in the Fields

Geleidelijk neemt het orkest plaats

op hun stoelen

allen op één na

Een kakafonie van klanken

daarna luisterstil

De strijkstok van de jonge violist

danst over de snaren

Met zijn ogen

vuurt hij het orkest aan

Beethoven stuwt, Beethoven vlamt

en door zijn bezielende kracht

komt iedereen in beweging

In dit moment verlies ik me

ruisloos in de meeslepende muziek

Niets is er te horen

alleen maar te luisteren

totdat het slotakkoord gevallen is

Dan valt de zaal

even in stilte weg

Anja Massee

mei 2007

Het ligt nog vers in ons geheugen: ongeveer een maand geleden regende het in de wijk Boshoven-Weert grote geldbedragen van de Postcode Loterij. Maar wat zou je met al dat geld doen? Hoe verandert het je leven? Vragen waar Karin mee aan het stoeien ging.

Koningskanjer viel in Weert

 

Één komma negen miljoen…

dat is wel erg veel poen!

Wat kun je daar al niet mee doen?

 

Natuurlijk: diner met vrienden, familie

Nieuwe kleren, die ouwe meuk: weg ermee

Droomreis naar Bahama’s, Brazilië

Een dure “coaching”: goed idee

 

Verras ik met bankbiljetten mijn buren

of verhuis ik naar d` Amsterdamse grachten?

Ook leuk: botox en gezondheidskuren

met kilo’s chocola, ik kan haast niet wachten!

 

Volgens reclames moet ik online gaan gokken:

veel geld verliezen zou een feestje zijn

Of zal ik in ’t Gooi een villa gaan kopen

met een zwembad gevuld met dure wijn?

 

Ja (zucht), al dat geld bevalt me wel

maar oh, wat geeft het keuzestress

Daarbij nog eens: belasting, “nieuwe vrienden”,

de social media en the press

 

Weet je, die één komma negen miljoen

heb ik voor mijn geluk niet vandoen

Ik schenk het helemaal aan goede doelen: yes!

Dàt voelt pas goed: mijn gratis les 😊

 

Karin Vossen 5 mei 2022

Wie kent dat niet: dierbare herinneringen aan een eindeloze dag aan het strand? Terry brengt die schitterend onder woorden.

Herinneringen

Voorzichtig komt hij aangelopen, het kleinood bedekt door zijn jonge handpalmen. Beschermend, zo trots op zijn nieuwe aanwinst. “Kijk mama wat ik nu toch heb gevonden”, roept hij al van ver. Het is een jong kreeftje, dood weliswaar, maar desalniettemin een kostbare aanwinst voor zijn verzameling. “Ik ga weer verder zoeken”, roept hij, al rennend naar de branding waar schuimende golven grommend de finish bereiken. Al kijkend naar de kleine gestalte van mijn jongste zoon dwaal ik af naar herinneringen uit mijn jeugd.

Elke zomer was het feest aan zee. Speurend aan het water naar “vreemde” schelpen, prikkend in kwallen en het o zo teder oppakken van zeesterren. Om ze daarna minder liefdevol te laten uitdrogen in de zon. Mijn jongste zus, toen amper drie jaar oud, snapte al die commotie niet rondom het droogritueel van de zeesterren en bekeek het van een afstandje. Eenmaal klaar gingen we op zoek naar de boterhammen. Jutten maakt hongerig en ook Dorothé, mijn jongste zus, kon wel een lekkere snack gebruiken, zo bleek. Langzaam liep ze naar de zeesterren, pakte de grootste eruit en beet een tentakel af. Onze mond, inclusief inhoud, viel open en al hoestend en proestend schreeuwden we onze minachting en verbazing uit.

Tegen de avond begon voor mijn broer en mij het “ruige” leven! Duiken in wat toen metershoge golven leken. Geweldig! “Ivanhoe”, schreeuwde mijn broer en dook dan met zijn denkbeeldige zwaard de golven in. Aangezien ik niet zoveel ophad met Ivanhoe, mocht ik Neptunus zijn met zijn drietand. In gedachten verbeeldde ik mij soms dat ik een zeemeermin was, daar ik de koning van de zee wel interessant vond, maar niet zo aantrekkelijk.

De eerste duik was altijd zo ontzettend spannend. Het water was koud, je zag niets, hoorde alleen het geluid van de zee en altijd was er de schrik om een kwal tegen het lijf te lopen. Net als die ene keer. Mijn broer en ik waren afgedreven op ons luchtbedje en kwamen tot de ontdekking dat we waren omringd door die slijmerige monsters. Wachtend tot wij van het luchtbed zouden vallen, om ons daarna al zuignappend naar onder mee te sleuren. Paniek! Met veel gepeddel en gemanoeuvreer bereikten we al huilend de kust, waar mam ons al troostend met een handdoek en kwallenbeetzalf opwachtte.

Ook mijn dochters en oudste zoon zijn wat huiverig om in de golven te duiken. Eenmaal de smaak te pakken, zijn ook zij niet meer te stoppen. Ze zwaaien naar me om daarna met veel geschreeuw de golf te lijf te gaan. Geeft een goed gevoel dat ze zich zo zorgeloos vermaken. Ik pak alvast de boterhammen en de kwallenbeetzalf uit en spreid handdoeken. Wanneer ze later nat en met handdoek om hun boterham opeten, showt Sam zijn bij elkaar geraapte verzameling. Gelukkig voor hem is hij de jongste, de anderen knikken bewonderend. Ontroerd en tevreden bekijk ik mijn kroost, hopend dat ze later net zulke leuke herinneringen zullen koesteren als ik.

Terry van Lierop

15 augustus 2007

Volgende week woensdag, daags voor Hemelvaartsdag, speelt Fijenoord de allereerste Conference League-finale tegen AS Roma in Tirana. Natuurlijk maakt Cyriel Dessers dan de winnende goal, dat kan niet anders. 😜

Anja gaat die avond zeker kijken! Maar… ze brengt in onderstaand gedicht ook heel knap onder woorden hoe wankel het evenwicht is in de voetbal-topsport.

Terugval

 

De goden hebben hun getal

gelukzalig baden zij in weelde

geluk dat zacht hun lichaam streelde

behendigheid met slechts een bal.

 

De helden, manhaftig, spelen door

scoren tegen giganten

gehavend, geblesseerd aan alle kanten

bekers en titels daar vechten zij voor.

 

De voetbalheld, half God, half mens

is tevens slaaf, hij is geld

hij is de oorzaak van geweld

hij is voedsel voor de lens.

 

Presteert hij niet zoals verwacht

hij daalt in achting, wordt verdoemd

zijn naam negatief of niet vernoemd

zijn leven lang veracht.

 

Een schot verkeerd, een verslagen mens

boetend voor zijn zonden

likkend zacht zijn wonden

zijn verdriet zo heel intens.

 

Voor de sportman geen psychologen

geen emoties, geen gevoel

want commercie is het doel

en die voelt zich zo bedrogen.

 

Die zal eisen, die zal wensen

hun geld en macht is er mee gemoeid

helaas is het niet meer het spel dat boeit

en zeker niet de mensen.

 

Anja Massee

Zo mooi en zo waar, deze woorden van An…

Lila en rose zonsondergangen

schapenwolkjes in de morgen

nevelsluiers in de herfst

regenbogen in regenluchten

bliksemstralen in duister zwerk

madeliefjes in het groene gras

rollende grijze golven op het witte strand

een veld vol margrieten en klaprozen

een grote oranje sinaasappelmaan

een schitterende avondster

donderslagen in de verte

hanengekraai en koekoeksgeroep

stralende kinderogen

meeslepende muziek

rode appels op een schaal

meanderende rivieren

tussen boorden vol speenkruid

De maker van dit alles moet wel

een kunstenaar zijn

An Cuijpers-Rutjens

April 2007