Schrijvers Kring Ospel

Een sprookjesachtige herinnering van Anja aan haar vakantie, samen met Peter, in Jordanië.

De nacht van mijn leven

Ik heb vannacht met jou geslapen
in een rieten hutje in de woestijn
ons reisgezelschap, vermoeid, zit nog na te praten
met een heerlijk glaasje wijn.

Voorzichtig doe ik het kiertje open
een heldere maan in een blauwe lucht
vlak bij de sterren, die betoverend wenken
slaak van verrukking een diepe zucht.

“Slaap je nu al?” vraag ik,
maar hij antwoordt niet,
lieflijk aai ik over zijn wang
jammer, dat hij dit niet ziet.

Maar ja, kleine vogel, je bent nu gevlogen
had ik dan toch, al was het maar voor even
laten zien de bekoring van het heelal.
Memories… want dit was de nacht van mijn leven.

Anja Massee

Het grijze herfstachtige weer vraagt erom: de eerste griepjes! Karin dompelt zich onder in de malaise van het ziek zijn. Maar ook weer niet tè ziek.

Griepje

Weer een lange dag is begonnen
een dag vol Margrieten hetgeen mij niet lokt
Ik beid mijn tijd maar in mijn pyjama
van flanel (blauw-wit geblokt)

Moederkloekend en zorgelijk wacht ze,
mijn duster (Hema, medium, geel)
De regen, mijn wekker, ze wachten op antwoord:
kleed ik me aan of is het te veel?

Ik beid mijn tijd maar in mijn pyjama,
de keuken die haal ik na moeizaam gesjok
´k Maak kruidenbouillon; da´s lekker, vooral
in mijn Unox Cup a Soup mok

Voetstappen op het balkon: de buren
Mijn hoofd gonst zo raar is zo licht, oh ik mòet
haar zien op tv, gelukkig daar is ze:
Ophra!!! nu komt alles wel goed

En terwijl mijn maag en de Maggi
door hun conflict worden opgeslokt
beid ik mijn tijd maar in mijn pyjama
van flanel (blauw-wit geblokt)

Karin Vossen
25 februari 2001

Onze Resi schept een heel speciale sfeer in dit gedicht over het letterlijk en figuurlijk wakker worden.

De deur op een kier

open de deur naar mijn gedachten
zet hem stevig op een kier
laat de inhoud zachtjes wegvoeren
deinend op de frisheid
van de bevrijdende stroom
laat de ontluikende morgenlucht
een equivalent zijn van mijn denken
weg met de negatieve spinsels
van de nacht
maak plaats voor nieuwe ideeën
en geef ze deskundig vorm

Resi Faessen-Teeuwen

Speciaal voor alle kattenliefhebbers dit prachtig gedicht van onze Annie!

De wederik bloeide

De wederik bloeit
en kat maakt poes het hof
eerst likt hij zichzelf
daarna haar oren schoon
en zij, behaagziek als ze is,
geniet met oogjes dichtgeknepen

De wederik bloeit
en kat vindt er zijn schuilplaats
geen wonden om te likken
enkel verlamming
ziek van schreeuwende pijn
onbegrip en angst gloeien in z’n ogen

De wederik bloeit
en kat zet wankele stapjes
likt zijn kaalgeschoren rug
waar stalen draden
zijn wervels en waarde behouden
schuwte blijft in zijn ogen bewaard

En kat maakt poes weer het hof
eerst likt hij zichzelf
daarna haar oren schoon
en zij, zij beiden genieten
met dichtgeknepen ogen

het was in de tijd
dat de wederik bloeide

Annie Kessels
13 juli 2001

Ken je dit verschijnsel:

wanneer je, bijvoorbeeld, net een blauw Fiatje hebt gekocht, zie je ineens overal blauwe Fiatjes rijden?

Karin maakte een “hete” variant mee van dit verschijnsel. Ze schreef de frustratie lekker van zich af!

Hoezo obsessie?!

In mijn woonwijk rijdt een busje…
van een airco-installatiebedrijf
In de taxi drukt mijn slimme chauffeur…
op het knopje “Airco, stand vijf”

Met mijn oud papier naar de container…
ligt daar een verpakking “Airco, mobiel”
Oververhit naar mijn huisarts: o nee….
ook hij verkocht aan de airco zijn ziel

Stap ik dapper mijn buurt-Appie binnen…
een okselfris welkom door dat airco-festijn

Maar

thuis smelt ik weg! Ach hoe zoet is het wachten…
rond Kerstmis zal mijn airco er zeker wel zijn☹

(voor Henk)

Karin Vossen, 23 juli 2019

Onze José ging de uitdaging aan om in 120 woorden een heel levensverhaal aan te stippen…

Openbaring

De nacht gevuld met een mozaïek van donkere tonen. Gehuld in roze probeert ze de zwartgalligheid in haar brein te verjagen, positiviteit bewaren in deze bedroevend abominabele ruimte. Echo’s lijken zich te verstoppen in de angstaanjagende schaduwen, de focus puur op haar gericht als in een clair-obscur. Haar goudblonde lokken waaieren lichtjes uit in de zachte bries die door de airco wordt verspreidt. Haar adem vormt een flinterdunne condenslaag op het enige, voor eeuwig gesloten raam. Gespannen wacht ze op bevrijding. De eerste klop op het dubbelglas zal niet lang meer op zich laten wachten. De schande voorbij, op weg naar schuldaflossing. Met een ferme ruk opent ze het rood velours gordijn en houdt angstig haar adem in …

Kort verhaal in 120 woorden
Geïnspireerd door The Police – Roxanne

©José Bergh-Berben
November 2018

Vandaag het derde en laatste gedicht n.a.v. deze bijzondere foto. Annie schreef een prachtig gedicht dat uitnodigt om steeds weer opnieuw te lezen en te “proeven”.

Liefde

Het is stil op het oude kerkhof
behalve de vogels, zij zingen
en zorgen voor kleine vreugdes

een grafzang vol hoop en levenslust
zij zingen dagelijks voor ieder
zonder oordeel en onderscheid

zij vliegen vrij over de muren
die gelovigen scheiden
en nestelen in oude takken

en het bladerdak boven alle graven
waar wanhopige geliefden reiken
elkaar vinden in eeuwigheid

steense muren, opgetrokken vanuit de leer
en overtuiging tot gehoorzamen
worden overbrugd door samengeklonken liefde

Grenzeloze liefde, kracht en hoop
de natuur oordeelt niet en ook de zon
strijkt haar warme gloed over eenieder op het oude kerkhof.

Annie Kessels