Schrijvers Kring Ospel

Kennen jullie ze nog: die oude 8mm filmpjes?! Bij het terugzien van (gedigitaliseerde) oude familiefilmpjes raakte onze Karin helemaal in de ban van het verschijnsel tijd.

Terug naar de toekomst

8mm filmpjes veren mij

als een duik van de springplank

veertig jaren terug in tijd

In een waas van strepen,

fletse Kodak kleuren,

onrustig bewegende beelden

zie ik mensen jong en slank

Levend in hun bubbel van toen,

er gehoorzaam aan

en erin gevangen

Die zeepbel is nu opengespat

in een sterrenhemel,

vol toekomsten

van al die dierbaren,

vol voorbije en

onbeduidende momenten

Ze schenkt mij

een glimp van het netwerk

van de tijd

Speels op en neer wervelend

Slechts een briesje

Er is geen begin of eind

Karin Vossen

18 sept 2021

Hoewel we deze week lekker de herfst in gaan, trakteren wij jullie vandaag op heerlijke lentekriebels. Onze Peter had namelijk een probleem met Valentijnsdag…

Lente

 

Ik durf je echt niet aan te spreken

maar hoop dat mijn liefde wordt aanvaard

Nu ik bloemknoppen door zie breken

kriebelt het, ben van de kaart

 

Misschien weet je niet van mijn bestaan

Sta vaak op je stoep, zonder dat ik me schaam

Misschien weet je niet wat ik moet ondergaan

Ik kijk verlangend naar boven naar jouw raam

 

Ik kocht een kaart voor Valentijn

met kleine hartjes in karmozijn

Mogelijk weet je niet eens hoe ik heet

‘k Durf niet te hopen op een date

 

Ik weet zo weinig van je af

behalve dat je mooi bent, lief en zacht

en gevoelig en zuiver als wijn in een karaf

 

Een traan loopt langs mijn wang

Voor mij is de liefde een martelgang,

een drama, ellendig en echt zwaar

Dat is toch niet eerlijk op je 13^e jaar?!

 

Peter Massee, oktober 2005

Wat voor een hechte vriendschap kan er ontstaan tussen mens en hond! Vandaag deze ontroerende woorden van onze Terry voor haar maatje Babs.

 

 

Lief vriendinneke

Je rust zoals altijd aan mijn voeten.

Volkomen ontspannen. Je blonde haren mooi op elkaar

aansluitend, alsof het precies is uitgemeten.

Je prachtige gouden kleur, opgelicht door zonnestralen.

Je oren licht bewegend, registreren geluiden van buitenaf.

De klok tikt de tijd weg. Tijd die te snel vervliegt waardoor je

in een oogwenk oud bent geworden.

Een hond met ouderdomsgebreken en twee bulten die oprijzen uit

je vacht. Ik wend mijn ogen van ze af.

Tijd, ik hoop op meer tijd met jou, mijn trouwe lieve meid.

je ademhaling

laat me plots beseffen dat

jouw winter al is

Terry van Lierop

Augustus 2021

Ach, wij draaien onze hand er niet voor om, bij het vooruitzicht van de herfst, om ons de lente al helemaal voor te stellen. Onze Annie beschreef op een bijzonder manier de onstuimigheid van het nieuwe leven.

Lentekolder

tussen droge bruine blaadjes

een zweem van pimpelmeesjesblauw

groen velours van jonge eend

tussen sneeuwklokjes in de berm

blauwe krokussen omringen

een grijze dode duif

zwarte vleugelpennen

in het asfalt gedrukt

het oranje merelsnaveltje

niet ver daarvandaan

vliegend naar de lente

vliegend naar de zon

holder de kolder

kostte hun kleurige kop

Annie Kessels

17 maart 2005

Wat een natte zomer, met als dieptepunt de overstromingen in België, Duitsland en Zuid-Limburg!

Karin  probeerde al die indrukken te vangen in twee kleine scenes.

 

Water

Muis dobbert bang op

Hemelsblauwe badslipper

Glad water zwijgt nu

In gulzige berm

Wekt hemels regenwater

Geuren en kleuren

Karin Vossen

augustus 2021

(foto’s: José Bergh en Annie Kessels)

Als grappige opmerking begonnen. Gevolgd door speurtochten tussen veel oude schrijfsels èn warempel ook geboortes van nieuw geschreven gedichten/verhalen. Daarna het nodige digitale geploeter van Annie om tot een mooi geheel te komen. En niet te geloven: bijna als vanzelf een datum voor het presentatiefeestje gevonden waarop we compleet waren.

Dat was de voorgeschiedenis in vogelvlucht van het boekje Ontmoetingen, met veel prachtige foto’s. Het staat vol met grappige, filosofische, gevoelige gedichten en verhalen over bomen. Mede door deze voorbereidingen, hebben we tijdens de coronaperiode contact met elkaar gehouden en zijn we geïnspireerd gebleven.

We hadden die maandag allemaal wat lekkers meegenomen. Natuurlijk moesten we ook An nog even feliciteren met het behalen van haar prijs, enkele weken geleden. Na een korte maar bondige “speech” met een “wijn”dronk, kregen we dan ein-de-lijk allemaal een exemplaar van het boekje, door Annie uitgereikt.

Ook hadden we, als vanouds, bijna allemaal wat geschreven voor die maandag. Het deed ons goed elkaar na zo lange tijd weer werkelijk te ontmoeten. We hopen dat we nu weer met regelmaat bij elkaar kunnen komen, want we misten dat enorm.

Zoals vorige week beloofd, vandaag het winnende gedicht van An over Sarsven en De Banen. Het is prachtig doordat zij weinig en eenvoudige woorden gebruikt. Het thema van sterke verbondenheid in stilte, is tijdloos.

Wat ons betreft mag het gedicht ook een ereplaatsje krijgen bij een bankje aan het Sarsven en De Banen!

Sarsven en De Banen

Op een bank bij de groene Banen

zaten wij in voorgaande jaren

herinneringen te vergaren

uitzicht op zilverreigers, zwarte zwanen

Vogels die tierelierend

de lente vierden

stil zaten wij daar te luisteren

af en toe wat te fluisteren

Ook bij ’t Sarsven staat zo een bank

waarop wij zalig droomden

zou het in de hemel ook zo zijn?

groene natuur rondom water

en altijd misschien lentefestijn?



Mijn man is mij al voorgegaan

hij zal daar op mij wachten

bij dat groene ven met die bank

dat zijn beelden die mijn alleen-zijn verzachten

An Cuijpers-Rutjens

Voorjaar 2021, prijsvraag Limburgs Landschap

Op 31 juli en 1 augustus jl. vonden de feestactiviteiten plaats ter gelegenheid van het 90-jarig bestaan van Het Limburgs Landschap Jubileum Het Limburgs Landschap – Het Limburgs Landschap (limburgs-landschap.nl)

Voor dit feest was ook de prijsvraag ”Ode aan Het Landschap” uitgeschreven: welk Limburgs Landschap inspireert jou? Deelname stond open voor alle mogelijke kunstuitingen, zoals liedjes, beelden, foto’s, wandkleden, schilderijen en gedichten. In totaal waren er zo’n 500 inzendingen. “Onze” An had (natúúrlijk 😜) een gedicht ingestuurd, daarover volgende week meer. Dit gedicht heeft nu een eeuwig plekje gekregen in een van de achterste tuinen in Arcen.

Er waren in drie categorieën drie prijzen te vergeven: gedichten, schilderijen en foto’s. In de categorie gedichten was onze An een van de drie winnaars! Ze ontving een prachtig kunstboek en was helemaal in haar nopjes.

Het weer werkte die zaterdag ook nog eens mee en An ontmoette leuke mensen. Samen met haar jongste dochter Angeline, had ze een topdag. An, van harte proficiat van de Skootjes!

Volgende week brengen wij spetterend verslag van het “brekend nieuws” van eergisteren 31 juli: onze An is die zaterdag namelijk naar de Kasteeltuinen in Arcen geweest. En met een feestelijke reden! Het heeft te maken met een prachtig gedicht van haar en ze had een geweldige middag.

Wij zijn trots op haar en ziezo, meer verklappen wij nog even niet. 😜

’s Avonds een grote meid, ’s morgens een grote meid: da’s geen probleem voor onze dappere Terry. En die geweldige avond/nacht pakt niemand haar meer af!

O zo.

Mistige zondagochtend

De wekker loopt af! Jezus, of ik niet geslapen heb! Aangezien ik niet meer in mijn teens zit en mijn lichaam na zo’n avondje tegenstribbelt, strompel ik naar de douche. Stijve botten en spieren worden door het warme water langzaam in beweging gezet. Eigen schuld dikke bult, denk ik. Maar ja, het was wel beregezellig! Teveel gedanst, te hard gelachen en net iets teveel gedronken. Niet zat hoor oh nee. Want ik heb graag alles onder controle. Kan soms voor en soms tegen me werken.

Een avondje stappen, dat is lang, heel lang geleden. Daar ik het banken op mijn alleenstaande zaterdag wel had gehad, liet ik mij graag overhalen om mee te gaan. Even bekroop mij de gedachte of dit nog wel past voor een 44-jarige vrouw met vier kinderen. Meteen daarop besliste ik resoluut: “Tuurlijk, een mens wil ook wel eens wat!” Vier uur ’s morgens kwam moeders thuis! Alles nog redelijk onder controle, dacht ik. Sleutels en sleutelgat gevonden. Hond nog uitgelaten, bed bereikt en zelfs de wekker gezet. Want ook de day after meen ik alles onder controle te moeten hebben.

Na mijn opfrisbeurt strompel ik de trap af, op weg naar een boterham. Mijn spieren zijn nu redelijk ok, maar mijn grijze hersenmassa verkeert in een mistig moerasland, waarin alle cellen lijken te worden opgezogen. Beneden aangekomen, vind ik de sleutels op de deurmat, het licht nog aan en oeps, de hond sleept nog met haar riem rond. Als boetedoening laat ik haar extra lang uit, waarna de mist in mijn hersenpan langzaam optrekt. Ik voer haar een dubbele portie.

Sorry meissie,” zeg ik, “gebrek aan controle deze keer.”

Volgende keer beter!

Terry van Lierop, 7 december 2005