Schrijvers Kring Ospel

De SKO wenst jullie allemaal dat de afgelopen Kerstdagen ondanks de corona sfeervol en goed waren. We hadden warempel lichte vorst! An schreef deze sfeervolle herinnering aan die goeie ouwe winters met vorst en witte pracht.

 

 

Nachtvorst

 

Hij regeert met ijzige macht

zijn gezicht is streng en koud,

de koning van de winterpracht

Zijn adem maakt het witte woud

een sprookje uit duizend en een nacht

 

In diepe winterslaap verzonken

Reveil heeft nog niet geklonken

Betovering wordt pas verbroken

door stralen aan de zon ontstoken

 

An Cuijpers    april 2004

Met dit sfeervol gedicht van Resi willen wij jullie allemaal een Gelukkig Kerstfeest wensen, met alle licht en warmte die we nu zo goed kunnen gebruiken.

 

 

De kerstboom

 

Hier sta ik zomaar mooi te wezen

in dat grote sparrenwoud.

Ik voel me toch zo eenzaam

en vooral zo vreselijk oud.

 

Ooit werd ik hier geplant,

ik groeide op als stek.

Nu ben ik echter overjarig,

wordt het tijd dat ik vertrek.

 

Het liefst ga ik met kluit en al

om mijn leven nog te lengen,

opdat ik minstens enkele weken

de mensen vreugd kan brengen

 

Ik droom van een warme kamer

met mij als middelpunt

versierd met mooie slingers

misschien wat uitgedund.

 

Zo’n  glinsterende ballen

aan elke groene tak wel twee

met hier en daar een engeltje

dat stemt mij pas tevree.

 

En duizend kleine lampjes

verlichten dan mijn bestaan

daarom vraag ik nederig:

maak voor mij die lampjes aan.

 

Zo word ik het symbool

van de nodige saamhorigheid.

Leef en ben je ervan bewust

dat zorgen verbinden in deze tijd.

 

Slechts een weekje na de kerst

begint er een nieuw jaar,

sta even stil bij het voorbije

en de liefde voor elkaar.

 

Koester wat je hebt in je leven,

volg vooral je gedroomde droom.

Spits je oren en luister even

naar de woorden van deze oude boom.

 

Resi Faessen-Teeuwen

Het wordt dit jaar vanwege het coronavirus beslist een Kerstfeest dat anders is dan anders. Graag willen wij een klein lichtpuntje schenken met dit nostalgisch gedicht van Annie.

 

 

Kerstmis zoals het vroeger was

 

Dozen met kostbaarheden worden van zolder gedragen

zoals elk jaar in donkere decemberdagen

De gipsen kerstgroep vertelt zijn verleden

dit is te zien aan alle ongelukjes van lang geleden

De ezel zonder oor en Josef een afgebroken voet

een schaapje met een geschonden snoet

Vele herinneringen liggen verscholen in elk beeld

koesterend worden ze gestreeld

Vader haalt een boom uit het bos

de kerststukjes op tafel vol hulst en mos

Echte kaarsjes in een rode kleur

een emmer water staat achter de deur

Voordat het kindje Jezus wordt geboren

naar de kerk om de biecht te laten horen

Het feest van vrede ligt over het land

en ieder reikt elkaar een hand.

 

Annie Kessels

Vandaag een aangrijpend maar ook ontroerend mooi verhaal van onze José.

 

 

Verstrooid

 

Het ziet er bijna lachwekkend uit, ware het niet dat het huilen me nader staat dan het lachen.

Met een glimlach beantwoord ik haar stralend gezichtje dat er ietwat clownesk uitziet met de felrode lippenstift rondom haar mond en op haar wangen.

‘Kan ik er zo mee door?’, vraagt ze me zonder haar gebruikelijke zelfvertrouwen.

‘We hoeven niet op stap mam en de dokter in het ziekenhuis is veel te oud voor jou om mee te sjansen.’ Ik probeer er met mijn loden hart een komische twist aan te geven door een keer vet te knipogen naar haar.

Ze grinnikt als ik een make-upremover doekje uit het cellofaan neem en zo subtiel mogelijk het overtollige rood probeer weg te vegen. Haar ongelijk bijgetekende wenkbrauwen staan als twee piramides boven haar troebele ogen alsof ze beschuldigend wijzen naar de veel te korte pony.

Alsof ze mijn gedachten kan lezen.

‘Ja echt, ik zag bijna niks meer door dat gordijn van haar dus heb ik er een puntje afgeknipt.’

Het bewijs ligt op haar schoot en op tafel zie ik de huishoudschaar die het rafelige resultaat nog eens benadrukt. Haar trillende onderlip zoekt bevestiging. Ze kijkt me aan en smeekt me woordeloos om hulp. Hulp die ik haar niet kan bieden in welke vorm dan ook.

‘Het is goed mam, je ziet er prachtig uit maak je geen zorgen.’ Ik neem het ronde flesje met daarin een prachtige parel, haar lievelingsgeur, en spray een beetje achter haar oren en in haar hals waar de dunne huid het gulzig absorbeert. Genietend sluit ze haar ogen even en ademt diep in. ‘Dank je lieverd,’ fluistert ze.

Ik neem haar bij haar ellenboog en help haar opstaan om haar vervolgens te helpen haar wollen mantel aan te trekken. Haar vermagerd lijfje vraagt om een paar maten kleiner maar shoppen vergt teveel energie, energie die ze hard nodig heeft om haar hoofd de kracht en de rust te geven om alles nog enigszins te snappen en te onthouden. Als ik haar in de auto help en amper de gordel om heb gedaan, valt ze als een blok in slaap. Ik geef haar geen ongelijk.

Als ik zou beseffen dat mijn geheugen me in de steek liet en ik afhankelijk zou worden van anderen, zou ik ook het liefste slapen. Weg van alle ellende in dromen zakken waar de wereld mooi is en het leven geen ziektes en pijn kent… misschien zou ik wel voor altijd willen slapen.

 

 

©José 2-2-2017

Fictief verhaal dat voor velen helaas werkelijkheid zal zijn…

De dagen zijn nu grijs en donker. Daarom vandaag een speels en sprankelend gedicht van ons dierbaar overleden lid Peter.

 

 

De kater zit in het zonnetje

heeft net zijn bakje melk op

is tevreden, likt zijn snoet

geeft zichzelf een ochtendbeurt

 

Zweetdruppels op het voorhoofd

een stofdoek in haar schort

een emmer sop onder handbereik

geeft zij de keuken een ochtendbeurt

 

Zingend en fluitend onder de hete straal

schuimklodders in oksels en op borst

geeft hij zichzelf een ochtendbeurt

 

Zachtjes fluistert een windje

door de blaadjes van de bomen

druppels vallen traag omlaag

beschenen door de eerste zonnestralen

geeft de natuur zichzelf een ochtendbeurt

 

 

Peter Massee

juni 2003

Met een vlotte penseelstreek tovert Karin een mooi herfstbeeld tevoorschijn.

 

 

Wandeling

 

Rond de magere kale takken van de bomen

kringelen nog bleke groene blaadjes

Op het pad kraken

de gevallen beukennootjes

onder mijn voeten

Herfst

 

De zon leeft zich nog even uit,

De schaduwen zijn al lang en laag

en verblinden mijn ogen

Lange winteravonden kondigen zich aan

Maar ze lijken nog mijlenver weg

Winter

 

Een zacht fris briesje

aait mijn wangen

Mijn gedachten komen tot rust

Sprankeling in mij

 

Lente in november

 

 

Karin Vossen

 

Meer dan andere jaren speelt de vraag: hoe breng jij de komende decembermaand door? Karin heeft goede herinneringen aan vele Kerstwandelingen in de Peel met haar familie.

 

 

De Peel

 

De lucht voelt niet guur, de frisheid

kleeft als synthetische vitrage aan de jassen

en aan de verwarde haren

waar de sigarettenrook reeds uit verwaaid is

 

De loden vennen waarlangs wij lopen

kijken ons diep aan

en zachtjes heel zachtjes lokken verder weg

de antraciet gekleurde moerassen

 

Silhouetten van sprietige nietige berkenbomen

wijzen naar boven naar het niets

en de massieve marmeren lucht

duwt het uitgeleefde landschap

nog verder de aarde in

 

Het gedempte kloppen van mijn bloed

verschuift de stilte

van de achtergrond naar de voorgrond

 

En ik heb wortel geschoten kom thuis

in deze wereld

van de tinten van het grijs

 

 

Karin Vossen

8 september 2003

De samenleving is schraal en kwetsbaar in deze coronatijd. Kleine dingen waarderen, die anders zo vanzelfsprekend leken, is een groot talent dat nu misschien kan groeien.

 

 

Najaar  2020

 

De kleuren van de herfst zijn reeds verdwenen

de bomen staan weer in hun winterstand

Sint Maarten slaan we dit jaar maar eens over

we zijn gedeeltelijk in een lockdown beland

 

zelfs de elfde van de elfde wordt gemeden

ook Sint en Piet passeren ons dit jaar

de pietendiscussie hoort tot het verleden

alles afgelast dankzij ’t coronagevaar

 

hoe moeten we de Kerst dan nu gaan vieren

alleen of inviteren we slechts een paar

maar van welke kant je het ook gaat bekijken

het wordt een eenzame Kerst voor iedereen dit jaar

 

 

Resi Faessen

Vandaag een heerlijk “luchtig” kort verhaal. Onze Terry zit namelijk met een “delicaat opvoedkundig probleem”. 

 

 

De vrouw en haar stofwisseling

Nog steeds vind ik het heel curieus dat reeds volwassen mannen denken dat vrouwen, en in het bijzonder mooie vrouwen, niet naar het toilet hoeven. Plassen, allee, daar kunnen ze zich met moeite nog iets bij bedenken maar voor de grote boodschap…. Nee, gruwelen moeten ze er van, alleen de gedachte al. Hoe zien ze dat voor zich? Dat vrouwen maar niet moeten eten dan? Maar nee, op die vraag wordt enigszins geïrriteerd gereageerd. Daar houden ze werkelijk niet van, vrouwen die continue op dieet zijn. Heel frustrerend. Dikke vrouwen die zich toch nog aan een friet wagen, tja dat zijn dan weer varkens. Bij het beeld daarvan schudden ze misprijzend hun hoofd, de mond in een rare hoek getrokken.

Ikzelf heb twee inmiddels jong volwassen zonen in huis. Dinosaurussen zijn bij ons nog volop in leven. De boeren die ze laten met wijd open mond, zouden een prima achtergrond geluid vormen voor Jurassic Park. Over de scheten maar niet te spreken. De roffels die een goede drumband presenteert, kunnen hier niet aan tippen. En echt ik heb ze vroeger goed opgevoed, althans een stevige poging gedaan. Op mijn afkeurend klikkend geluid schateren ze nog harder met elkaar. Zelf vinden ze het top entertainment.

Na het inhouden van opborrelende gassen in de darmen, na het eten van bijvoorbeeld chili con carne, ontsnapt er bij mij ook wel eens een pruttelend geluid. Ondanks mijn pogingen om het binnen te houden tot ik het toilet heb bereikt – tja ik ben zo nu eenmaal opgevoed – word ik een enkele keer gedwarsboomd. Dan kijken mijn zonen me verbaasd aan, niks geen geschater: “Gatver, was jij dat mam?”.  Ik meen dan ook nog dat ik me moet verantwoorden, terwijl zij notabene de ganse dag heel Artis vertegenwoordigen. “Tja, ik kon het niet meer inhouden.”, zeg ik dan zacht en ietwat beschaamd.

Tot de laatste keer. Terwijl ze me vies en met grote ogen aankijken, zeg ik: “Ja dat was ik. Ik moet ook wel eens een wind laten en naar het toilet. Vrouwen hebben namelijk dezelfde stofwisseling, voor zover je het nog niet wist.” “Nou nou, rustig maar, tjonge ben jij toegetreden tot de feministische partij?” Feministische partij denk ik, hij heeft geen idee waar hij het over heeft, de snotneus.

 

Terry van Lierop

Februari 2020

 

Volgende week maandag is het Allerzielen.

Misschien is dit sfeervolle gedicht van An een hart onder riem voor allen

die hun geliefden zo enorm missen.

 

 

 

Allerzielen

 

De klokken van Allerzielen

roepen de gestorvenen op

uit de doorschijnende diepte

van het meer der dromen en herinneringen

waar ze nog leven in de gedachten

van hen die hen kenden en beminden

ze worden herdacht in kerken en kapellen

maar ook in huizen en op de dodenakkers

in de harten en in de natuur

die op twee november de winter aankondigt.

 

Mens: gij zijt een sterveling!

 

 

An Cuijpers