Schrijvers Kring Ospel

Zo’n 18 – 20 jaar geleden waren ze de grote rage op alle basisscholen. Net als andere ouders, deed Terry haar best haar opvoedkundige principes hoog te houden. Dat leverde een grappig en herkenbaar verhaal op…

Gezinsuitbreiding

Help!
Ze zijn nu ook in ons huis binnengedrongen. Eerder werd de wereld al overspoeld en veroverd met dit technische snufje. Crèches zijn notabene al opgezet in het land van herkomst. Piepend, ratelend en knipperend hebben ze mijn dochtertjes in de ban. Ze zijn er beiden vast van overtuigd dat het leven en sterven van dit digitale diertje in hun broekzak moet gebeuren.

“Ja hoor mam, want mijn hondje moet eten en spelen en drinken en als hij ziek is, moet ik hem een spuitje geven. Zeker als het alarm afgaat, moet ik mijn Tamagoshi helpen.” Zo heet dit Japanse mormeltje namelijk. “Dus hij moet wel mee naar school. Kan ik in het speelkwartier ook fijn met hem spelen.”
Ik zeg resoluut dat “het ding” thuisblijft. School is er namelijk voor om wat te leren van een echte juf (nog geen digitale). Speelkwartier is om te spelen en plezier te maken met normale kinderen. En niet om te gaan zitten drukken op een chip gestuurd spleetogig hondje.
Al mopperend trekken de “moedertjes” zich terug met hun “puppies”. De “babies” worden in slaap gedrukt en weggelegd. Tijd voor school.

Wanneer ik in de buurt van onze nieuwe huisgenoten aan het poetsen ben, gaat er een alarm af. “Nu” denk ik “is het tijd om dit varkentje te wassen, om dit koetje eens even bij de hoorns te pakken. “ Ik kan twee dingen doen: Tamagoshi helpen of Tamagoshi zachtjes laten inslapen. Dat laatste kan ik toch niet over mijn hart verkrijgen. Dus grijp ik in. Er moet poep worden geruimd en een spelletje gespeeld. Het hondje lacht en zendt allemaal hartjes naar mij toe. How nice! Nog een spelletje dan maar, och kijk een ander dit keer. Best leuk!
Jamaar…gosjie…
Terry
12 december 1997