Schrijvers Kring Ospel

Bijna 17 jaar geleden… de hele wereld maakte zich erg druk over de komst van het jaar 2000! Dat inspireerde Annemiek tot het volgende verhaal.

Attentie, attentie. Hier volgt een oproep van de gemeente-politie

De metalen luidsprekerstem drijft de mensen massaal uit hun huizen.

De toekomst van deze gemeente biedt na het jaar 2000 geen perspectief:
Door computerstoringen zult u verstoken zijn van gas, water en elektriciteit.
Salarissen en uitkeringen kunnen niet uitbetaald worden.
Vliegverkeer blijkt onmogelijk.
Medische zorg is slechts beperkt voorhanden.
Wateroverlast ontstaat omdat de Waterschappen onvoldoende voorbereid zijn. Met alle gevolgen van dien.
In de winkels is nauwelijks voorraad aanwezig, wat plundering en brandstichting tot gevolg zal hebben.

Monotoon spuit de stem het ene schrikbeeld na het andere.

Het gemeentebestuur is gisterenavond voor een spoedzitting bijeengekomen. Om haar inwoners de vele millenniumrampen en het daarmee gepaard gaand leed te besparen, is door de raad besloten alle levensvormen in Nederweert te vernietigen. Om complicaties te vermijden wordt met onmiddellijke ingang de “Operatie millennium” opgestart.

Ontzet kijken we elkaar aan. Uit het niets verschijnen de helikopters. Ze cirkelen dreigend boven onze hoofden. De eerste geweersalvo’s klinken. Paniek breekt uit. Angstkreten, bloedspatten, vallende lichamen. De dood is overal. “Oh god, mijn kinderen. Waar zijn ze?” Ik krijs hun namen…
Iemand grijpt mijn bovenarmen. “Laat me los, ik wil niet sterven, ik wil niet…”
“Hé word eens wakker. Wat ben jij aan het rondspoken op de laatste dag van het jaar? “
Verwilderd kijk ik om me heen. De dekens liggen op de grond. Tranen rollen over mijn wangen. Mijn man kijkt me verbaasd aan. Nog nahuiverend vertel ik hem de gruwelijke details van mijn nachtmerrie.
“Het bloed, de lijken… het leek zo echt!”
“Ik begrijp het niet; waar komt die angst opeens vandaan? “
“Vind je dat gek? Maandenlang hoor je de negatieve millenniumproblemen aan zonder er serieus bij stil te staan. Nu is het bijna zover en nu bezorgt het me toch een onbehaaglijk gevoel. Er is zo weinig optimisme over het jaar 2000. Is er dan geen enkel lichtpuntje?“
“Toch wel. Je vergeet iets heel belangrijks: onze kinderen. Zolang er kinderen zijn, is er een toekomst.”
“Je zult wel gelijk hebben. Hier, een dikke kus; ik voel me weer wat rustiger!”
“Het aftellen is al begonnen. Kom, we gaan ervoor.”

Samen op weg naar 2000.
Annemiek Korsten