Anja kijkt terug op haar goede en lange huwelijk met Peter. Zij doet dat op de haar heel eigen poëtische manier.
Een mozaïek van donkere kleuren
Tijd leek nog niet te bestaan
In de rulle aarde, liggend
onder een warme vacht
bedreven we de liefdesdaad.
Een moment van verwachting
Kinderhanden bewegen draden
in patronen des levens
schitterend licht, een rosse gloed
Rond de tuintafel worden
vriendschappen gesloten
gevoelens beantwoord en afgewimpeld
Gedwongen ontzag, respect voor docenten
Na vijf jaar verlangen ze naar dit moment
en huilen van schrik of blijdschap
De lucht is hemelsblauw
Met Pasen zoeken ze eitjes, sfeervol wordt de Kerstboom
opgetuigd, uitbundig vieren ze Carnaval. Memories
De tijd wordt verdeeld in voor en na
Avontuurlijk als we waren zoeken we
reisgidsen en kaarten op en op zilveren vleugels
reizen we naar verre landen en voor je het weet luister je
naar hun taal, die niet de jouwe is
Het zonlicht streelt je grijze haar
zwijgend op ons bankje onder de lindeboom
kruisen onze ogen elkaar, geheime lichaamstaal
Het is de wind, die de geluiden van de bomen meevoerden
Onzichtbaar duwen we de tijd vooruit
Anja Massee
November 2018
Schrijvers Kring Ospel 
Geef een reactie