We blijven ons heimwee naar een echte winter nog lekker even voeden. Vandaag een mooi mijmerend gedicht van onze Anja.
Aan de kim ligt sneeuw
bevroren over het land
het onbelopen land maakt zich breed
een weg zonder naam.
De groene specht hupt
tegen de lindeboom
zijn reukorgaan zoekt
haarscherp naar insecten.
Een voetdruk in onze tuin
iemand over het pad gelopen
Konijnen gehaast,
voelt zich bespied.
Duifjes in de kruinen van de hulst
schikken hun veren voor de nacht.
De winter houdt ons in zijn omarming
in een natuurlijke verdoving
en terwijl het donker wordt
zitten we allen roerloos
bij elkaar.
Anja Massee
Februari 2021
Schrijvers Kring Ospel 
Geef een reactie