Zomaar een bezoek, zomaar samen zitten in de tuin: een dromerig, gevoelig gedicht van Anja. Tijdloos en een oase van rust in deze woelige coronatijden.
Geuren en geluiden komen en gaan
van huis naar huis
Een vriendelijk landschap
waar paarden met wapperende manen
de lente aankondigen
In haar kleine tuin
Heeft ze rozen
heel veel rozen
en één sering geplant
In de omringende keien paradijzen
is het een oase van rust
Hoog in de lucht
volgen we een vogel
tot aan de horizon
Op haar bankje gezeten
plukken we haar herinneringen
Min moeder was ook dol op rozen, zegt ze
en op zaterdag voor de processie
verzamelden de meisjes
de rozenblaadjes
Ik kijk naar haar
en zie de verbaasde bijen
stilvallen in de overrijpe rozenkelken
Anja Massee, januari 2006
Schrijvers Kring Ospel 
Geef een reactie