Wat een avontuur… in haar zoektocht door oudere en nieuwere foto’s vervagen de grenzen van de tijd. Voor Karin lopen verleden, heden en toekomst wonderlijk door elkaar heen in dit opvallend gedicht.
Familiefoto’s
In het onmetelijk uitspansel
van mijn gedachten verlies ik me,
buitel ik stuurloos rond
De oude doden verstenen en verstillen,
ze sterven af
Kinderen blijven geboren worden, botten uit
als lentegroen op frêle takken
Ik plaats gebeurtenis na gebeurtenis,
voeg gezinnen bijeen,
ga flarden toekomst na
die op het foto-moment nog onbekend waren
Zo rangschik ik de gekleurde stukjes
tot een caleidoscoop
Langzaam kom ik weer terug
naar van waar ik was vertrokken
en drink mijn kop koffie in het hier en nu
Karin Vossen
27 juni 2008
Schrijvers Kring Ospel 
Geef een reactie